Η πρώτη ενότητα του συλλογικού μας έργου έχει ξεκινήσει το ταξίδι της. Την παραθέτουμε:
Το χελιδόνι με το άσπρο φτερό
´Ηταν
φθινόπωρο όταν το είδαν να φεύγει από την Αθήνα. Τα παιδιά το θεώρησαν φυσικό. Θα
ακολουθούσε όλα τα χελιδόνια τα οποία έφευγαν για τις θερμές χώρες. Από εκεί άλλωστε
είχε έρθει την άνοιξη. Από τη χώρα της
Φαουζέγια. Κι όλα τα παιδιά ήξεραν ότι το χελιδόνι με το άσπρο φτερό, ήταν ο φίλος
της Φαουζέγια. Αυτός που ζούσε στην πατρίδα της και τη βοήθησε να προσαρμοστεί
στην Αθήνα φέρνοντας, στο στενό σοκάκι της, αλεξανδρινό ουρανό. Αυτός για τον οποίο
έγραψε την πρώτη της έκθεση σε μια γλώσσα που μιλούσαν στο σχολείο της αλλά δεν
ήταν η δικιά της. Η χώρα που έμενε πια η Φαουζέγια στα μάτια της έγινε πιο
φιλική όταν κατάλαβε πως η ιστορία του φίλου της με το άσπρο φτερό, αν και
άλλαξε γλώσσα, παρέμενε ίδια στα νοήματα, κι άρεσε στους φίλους της τόσο ώστε τον
αγάπησαν όσο κι εκείνη. Τελικά ήταν φανερό ότι και οι ιστορίες ταξιδεύουν με
τους ταξιδιώτες, τους μετανάστες, τους πρόσφυγες. Και αλλάζουν μόνο γλώσσα αλλά
ίδιες μένουν στην ψυχή τους και κάνουν
τους λαούς να σμίγουν και τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα. Όπως η Φαουζέγια.
-
-Φεύγει, φώναξε η Φαουζεγια κι όλα
τα παιδιά ξεχύθηκαν στην αυλή να το χαιρετίσουν.
Όμως
αντίθετα με ότι πίστευαν, δεν ακολούθησε τα άλλα χελιδόνια. Όχι. Αυτό ήταν το
μόνο που δεν ταξίδεψε προς το νότο.
- -Πού πας; Λάθος κατεύθυνση. Εκεί
που πηγαίνεις είναι βορράς κι έχει κρύο.
Γύρνα και πήγαινε από την άλλη μεριά, φώναζε απελπισμένη και του έκανε
νοήματα, νομίζοντας ότι ο φίλος της είχε μπερδευτεί και κινδύνευε.
Η
δασκάλα που την άκουσε βγήκε να την παρηγορήσει.
- -Δεν πηγαίνει σε λανθασμένη
κατεύθυνση ο φίλος σου Φαουζέγια. Ηρέμησε.
- -Μα ναι σας λεω. Πηγαίνει στην Ευρώπη αντί να φύγει για την Αφρική.
- -Ξέρει αυτός. Χαιρέτισέ τον και θα
σου εξηγήσω.
Η
Φαουζέγια κούνησε το χέρι της φωνάζοντας «Στο καλό φίλε μου, ελπίζω να
ξέρεις τι κάνεις».
-
Ξέρει πολύ καλά, επέμεινε η
δασκάλα.
Όταν μπήκαν στην τάξη
η Φαουζέγια ήθελε να της εξηγήσει η δασκάλα γιατί ο φίλος της, το χελιδόνι με
το άσπρο φτερό, πήγαινε προς τον κρύο ευρωπαϊκό χειμώνα αντί να ακολουθήσει τα άλλα
χελιδόνια στη ζέστη της Αφρικής.
-Στο υποσχέθηκα και
άλλωστε ήρθε η ώρα να σου πω την ιστορία του, την οποία δεν ξέρεις.
- - Κυρία, θέλουμε να ακούσουμε κι εμείς.
- -Μα έχουμε Ιστορία.
- -Ε; Ιστορία δεν είναι κι η ιστορία
του χελιδονιού με το άσπρο φτερό;
- -Σωστό. Ακούστε λοιπόν, μια φορά κι
έναν καιρό...
...ήταν
ένα χελιδόνι. Κι όπως όλοι ξέρουν τα χελιδόνια είναι μεταναστευτικά πουλιά. Όμως
αυτό το χελιδόνι ήθελε σε έναν τόπο να μείνει. Δεν του άρεσαν τα ταξίδια ούτε τα
πολλά σπίτια. Θα έβρισκε λύση για το κρύο το πολύ ή για τη ζέστη την αφόρητη. Γιατί η αλήθεια είναι
πως δεν είχε διαλέξει πού θα έμενε. Εκεί που γεννήθηκε ή εκεί που του έλεγαν οι
γονείς του ότι ειναι η πατρίδα τους; Τότε, χωρίς κανείς να μάθει ποτέ τι εγινε,
όλοι είδαν το ένα φτερό του άσπρο. Κάτασπρο. Τρόμαξαν αλλά το χελιδόνι με το άσπρο
φτερό τους καθυσήχασε.
-
Τώρα είναι φανερό αυτό που εγώ ήξερα
εδώ και πολύ καιρό. Είμαι διαφορετικό.
-
Μα είσαι χελιδόνι όπως κι εμείς.
-
Είμαι χελιδόνι αλλα είμαι και ο
εαυτός μου. Τα δικά μου τα ταξίδια θα είναι διαφορετικά.
Οι
γονεις του που νόμιζαν ότι είχε αποφασίσει να τους ακολουθεί κυνηγώντας κι αυτό
μόνιμα μια αιώνια άνοιξη, είχαν γελαστεί.
Αυτό
είχε αποφασίσει να βοηθά όποιο παιδί κινδυνεύει από τη θλίψη επειδή βρίσκεται σε τόπο ξένο. Να γίνει ο φίλος που αναζητά
κάθε παιδί πρόσφυγας ή μετανάστης για να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα,
να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες, να παλέψει με όσους δεν το θέλουν.
Κι έτσι το δικό του ταξίδι ξεκίνησε …
