Η κάρτα από τη Γεωργία

Η κάρτα από την Γεωργία

Το ταξίδι συνεχιζόταν, η μία χώρα διαδεχόταν την άλλη, γιατί ένα νέο παιδί τον περίμενε και τον χρειαζόταν…

Το χελιδόνι με το άσπρο φτερό πήρε ουράνιο δρόμο άφησε ουράνιο δρόμο και κάποτε έφτασε στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Το άγαλμα της Μητέρας Γεωργίας (Kartlis Deda) δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο στο φτερωτό του ταξίδι. Η ολόλευκη γυναικεία μορφή των 20 μέτρων τράβηξε το βλέμμα του προς τα κάτω. Τότε ήταν που είδε το κάστρο Ναρικάλα και το δάσος. Θυμήθηκε αμέσως τα παραμύθια που είχε ακούσει από τους γονείς του:

«Μια φορά και έναν καιρό, πριν ακόμα το ένα φτερό σου γίνει άσπρο», συνήθιζε να λέει η μητέρα τυλίγοντάς τον στην αγκαλιά της «ένας μακρινός σου πρόγονος, ένα γεράκι, στάθηκε η αφορμή να ιδρυθεί μια πόλη (Tbilisi) κοντά στις θερμές πηγές (tbili) ενός δάσους».

Το χελιδόνι άρχισε να κατεβαίνει σιγά σιγά συγκινημένο από τη σκέψη ότι θα αντίκριζε από κοντά το μέρος των παιδικών του μύθων.

«Καλώς ήρθες ασπρόφτερο χελιδόνι» ακούστηκε μια φωνή, μόλις πάτησε το πόδι του στη γη. «Σε περίμενα. Είχε κίνηση ο ουρανός και άργησες;»

«Όχι… Ήταν ένα πανέμορφο ταξίδι. Είχα, όμως, πολλά να προλάβω, πριν έρθω» είπε το χελιδόνι και έστρεψε το βλέμμα να δει ποιος του μιλούσε.

Ήταν μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα, με ένα μαντήλι να σκεπάζει το κεφάλι της. Την ηλικία της δεν μπορούσε να την καταλάβει, τα ροζιασμένα χέρια της, όμως, που δειλά άπλωνε για ελεημοσύνη, έδειχναν ότι είχε ταλαιπωρηθεί στη ζωή.

«Είμαι η Ιρίνε. Αυτό το όνομα μου έδωσαν οι δικοί μου ελπίζοντας σε όμορφες ημέρες. Είμαι από το Σοχούμι. Εκεί βρίσκεται το σπίτι μου, οι φωτογραφίες των προγόνων μου, τα τέσσερα δέντρα που φυτέψαμε με τον άντρα μου, μόλις γεννήθηκαν τα παιδιά μας. Να έχουν μεγαλώσει άραγε ή μαράθηκαν; Όλο μου το βιος εκεί».

«Και εδώ τι κάνεις;» είπε το χελιδόνι ανοιγοκλείνοντας τις φτερούγες του.

«Εδώ βρέθηκα, γιατί άλλοι αποφάσισαν για μένα αυτή την τύχη, πρόσφυγας στην ίδια μου τη χώρα». Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. «Η ψυχή μου λαχταρά να αντικρίσει και πάλι το ουράνιο τόξο από το ψηλό παράθυρο του αρχοντικού μου, από εκεί που κάθε πρωί χαιρετούσα τον ήλιο. Τι δεν θα έδινα να μπορούσα για άλλη μια φορά να βρέξω τα πόδια μου στη θάλασσα του τόπου μου και να ξεπλύνω όλα τα βάσανα και τους καημούς. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη, όταν ζούσα εκεί! Όλος μου ο ιδρώτας έχει χαθεί και τώρα αναγκάζομαι να …».

Το άσπρο φτερό του χελιδονιού ακούμπησε απαλά τα ροζιασμένα χέρια της γυναίκας και η ψυχή της ζέστανε από την καλοσύνη του.

«Ας αφήσουμε τους δικούς μου καημούς. Τώρα χελιδόνι μου θέλω να με βοηθήσεις με κάποια από τα παιδιά αυτής της γειτονιάς. Δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη των μεγάλων, αυτά που έγιναν στη δική μου περίπτωση και σε τόσες άλλες, αυτά που οδήγησαν στον ξεριζωμό και έβαλαν απαγορευτικά στα σύνορα. Οι ιστορίες δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται, όταν έχουν πόνο. Μακάρι αυτό που δηλώνει το όνομά μου να γίνει πραγματικότητα και οι καλύτερες ημέρες στις οποίες ήλπιζαν οι γονείς μου να έρθουν. Κοίτα στο σημείο εδώ που βρισκόμαστε, στην παλιά πόλη, συνυπάρχει η ορθόδοξη εκκλησία, η συναγωγή, το τζαμί και η αρμένικη εκκλησία. Έρχονται η Σόπο, ο Ντάτο, ο Χεϊντάρ, και ο Ασότ για να προσευχηθούν στο δικό του Θεό ο καθένας. Συναντιούνται στην πλατεία αυτή κοντά στα ιαματικά λουτρά και δεν μιλούν, δεν χαμογελούν. Τα ματάκια τους φαίνονται θλιμμένα. Δεν γνωρίζει ο ένας το όνομα του άλλου. Ξένοι, από διαφορετικές πατρίδες, νιώθουν μοναξιά. Και όμως έχουν τόσα πράγματα κοινά! Δεν πρέπει χελιδόνι μου να αφήσουμε το φόβο των μεγάλων να απλωθεί στην καρδιά τους. Αν ο φόβος αυτός ριζώσει, νέοι πόλεμοι θα έρθουν, νέοι πρόσφυγες θα περιπλανηθούν».

«Έχεις δίκιο» είπε το χελιδόνι «Τα παιδιά είναι η ελπίδα μας για ένα λαμπερό αύριο. Οι πόλεμοι, οι εμπλοκές, τα πραξικοπήματα, οι συγκρούσεις, οι βομβαρδισμοί που παγώνουν τις καρδιές των ανθρώπων πρέπει να δώσουν τη θέση τους στο χαμόγελο».

Ξαφνικά το άσπρο φτερό του χελιδονιού έγινε ακόμα πιο φωτεινό, σχεδόν λαμποκοπούσε. «Έχω μια ιδέα» είπε «μέσα από το παιχνίδι θα προσπαθήσω να φέρω τα παιδιά κοντά, να γνωριστούν και να ακούσουν ο ένας την ιστορία του άλλου. Όταν ο πόνος μοιράζεται, η καρδιά μαλακώνει. Το βρήκα… Θα παίξουμε μπάλα!»

«Καλή ιδέα!» συμφώνησε η γυναίκα «Που θα βρεθεί όμως η μπάλα» είπε και ανασήκωσε λίγο το μαύρο μαντήλι για να δει με τα μικρά φοβητσιάρικα μάτια της.

«Έχε μου εμπιστοσύνη» είπε το χελιδόνι «Το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε»!

Το χελιδόνι άρχισε να πετάει, όχι ψηλά στον ουρανό αλλά κοντά στα παιδιά. Φούσκωνε την κοιλίτσα του και τύλιγε του φτερούγες του σφιχτά στο σώμα του για να μοιάζει με ένα άσπρο μπαλόνι. Τα παιδιά άρχισαν να γελούν και να το ακολουθούν. Οι παιδικές φωνούλες άρχισαν να σμίγουν και σε λίγη ώρα τα τέσσερα παιδιά χωρίς να το καταλάβουν είχαν γίνει μια παρέα.

-Γεια, είμαι η Σόπο, οι γονείς μου είναι Πόντιοι. Μένω εδώ με τη γιαγιά μου. Αυτή μόνο με φωνάζει Σοφία και επιμένει να μου μιλάει ποντιακά. Οι γονείς μου εργάζονται στην Ελλάδα και μου λείπουν πολύ.

-Και εγώ είμαι ο Ντάτο, είμαι από το Ασντότ. Και εμένα στο σπίτι με λένε Δαβίδ. Συγνώμη, δεν μιλάω πολύ καλά ακόμα τα γεωργιανά και τα γράμματα αυτής της νέας γλώσσας, συνήθως, μου φαίνονται όλα ίδια! Όταν είμαι στενοχωρημένος, μου θυμίζουν μικρές μαύρες μουτζούρες (საკლ...) και όταν είμαι χαρούμενος, μου θυμίζουν νότες που έχουν φύγει μακριά από το πεντάγραμμο (ბ, გ, ჭ, დ).

-Και εμείς έχουμε έρθει από το Αζερμπαϊτζάν, είπε ο Χεϊντάρ. Είμαι εδώ με τους γονείς μου αλλά όλοι μας οι συγγενείς και οι φίλοι είναι στη Γκαντζά. Δεν έχω παρέες εδώ.

-Εμένα με λένε Ασότ. Και οι δικοί μου πρόγονοι, ήρθαν από μακριά. Έφυγαν πολύ βιαστικά από το Ερζερούμ. Αν και είναι εδώ όλη μου η οικογένεια, νιώθω τόσο μόνος, τόσο διαφορετικός.

Όλοι είχαν έρθει από άλλα μέρη. Όλοι είχαν μια άλλη πατρίδα για την οποία μιλούσαν τα τραγούδια των γονιών τους. Όλοι είχαν την ίδια ανάγκη για ένα χαμόγελο, για μια ζεστή κουβέντα στο νέο τόπο.

Τα παιδιά ανανέωσαν το ραντεβού τους. Σε λίγες μέρες θα βρίσκονταν πάλι εκεί. Η Σόπο μάλιστα υποσχέθηκε να φέρει ένα βιβλίο στο Ντάτο και να τον βοηθήσει να ξεχωρίσει τις μικρές μαύρες μουτζουρίτσες, να μπορέσει να τις τακτοποιήσει στο τετράδιό του και να ανακαλύψει την αρμονία τους.

Το χελιδόνι βλέποντας τα παιδιά να μοιράζονται τις ιστορίες τους κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα να ανέβει και πάλι στον ουρανό και να πάει σε αλλά παιδιά που χρειάζονταν τη βοήθειά του.

«Σε ευχαριστούμε πολύ χελιδόνι» φώναξαν τα παιδιά κουνώντας τα χεράκια τους.

«Σε ευχαριστώ, φίλε μου», είπε και η γυναίκα.

Η αποστολή του χελιδονιού στη Γεωργία είχε τελειώσει… ή σχεδόν είχε τελειώσει. Έκανε ένα μεγάλο κύκλο, χάθηκε για λίγο στα γαλάζια σύννεφα και όταν ξαναφάνηκε, κάτι κρατούσε στο ράμφος του. Ήταν μια φωτογραφία που την ακούμπησε προσεχτικά δίπλα στη γυναίκα με το μαύρο μαντήλι. Ένα υπέροχο ουράνιο τόξο και τέσσερα μεγάλα δέντρα, καταπράσινα, φαίνονταν στο φόντο αυτής της φωτογραφίας. Ήταν από το σπίτι της γυναίκας στο Σοχούμι. Στο βάθος φαινόταν η θάλασσα του Εύξεινου Πόντου που λαμπίριζε.

«Ευχαριστώ πολύ για το πολύτιμο δώρο σου, ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!» είπε η γυναίκα και ένα δάκρυ της κύλισε στην άσπρη φτερούγα του χελιδονιού. «Αυτή τη φωτογραφία θα τη φυλάω σα φυλαχτό».

«Γεια σου καλό μας χελιδόνι» αναφώνησαν τα παιδιά με ένα στόμα. «Σε ευχαριστούμε πολύ για όλα».

Το χελιδόνι αποχαιρέτισε τους νέους φίλους του και άρχισε σιγά σιγά να χάνεται στον ουρανό…..