Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΡΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΣΧΑ

ΕΝΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΣΤΑ ΚΡΥΑ…….

Το χελιδόνι πετούσε ψηλά στον  ουρανό  και τον θαύμαζε νιώθοντας ήδη  ότι κάπου χρειάζεται η βοήθειά της. Αλλά ποιος  να τη θέλει; Ακόμα δεν μπορούσε να καταλάβει.

 Ξαφνικά ένιωσε κρύο. Κατέβηκε πιο χαμηλά και είδε μια θέα που το εντυπωσίασε πολύ. Όλη η γη ήταν σκεπασμένη με χιόνι και πάγο. Οι νιφάδες έπεφταν από τον  ουρανό. Οι άνθρωποι φορούσαν πολύ ζεστά ρούχα για να μην κρυώνουν και βιάζονταν να πάνε στα σπίτια τους. Τότε το χελιδόνι κατάλαβε ότι αυτή η χώρα ήταν η Ρωσία στα  μέσα του Δεκέμβρη.

Αν και ήταν  ένα  χελιδόνι, δεν γκρίνιαξε για το κρύο. Έπρεπε να κάνει υπομονή μέχρι να ανακαλύψει τη νέα της αποστολή. Και τότε πετώντας όλο και πιο χαμηλά το χελιδόνι  μας είδε ένα αγόρι που περπατούσε σιγά σιγά στον δρόμο. Πλησίασε πιο κοντά και είδε το παιδάκι  να κλαίει . Ένιωσε τη θλίψη του και είπε στον εαυτό του  ΄΄ Έφτασα! Αυτός ο μικρός   θα είναι ο νέος μου φίλος.΄΄

 Πάνω από το κεφάλι του αγοριού  έλαμψε ένα λευκό φτερό!  Έκπληκτο  το αγοράκι τρόμαξε στην αρχή που ένα χελιδόνι το πλησίασε τόσο πολύ..

- ΄΄Πώς σε λένε;΄΄- τον ρώτησε   .

- ΄΄Με λένε Νικολάι. Και εσένα πώς  σε λένε;΄΄ ρώτησε  κοιτώντας ο μικρούλης όλο και με μεγαλύτερη απορία και σταματώντας να κλαίει. Δεν  είχε δει ποτέ  χελιδόνι να μιλάει!

- ΄΄Εγώ είμαι  η Χελιδόνα΄΄ . Πετάω όπου  με χρειάζονται  και κάνω φίλους σε ολόκληρο τον  πλανήτη! Κι εμείς θα γίνουμε φίλοι σιγά σιγά, το νιώθω.΄΄

- ΄΄Μα πώς …΄΄-  σιγοψιθύρισε ο Νικολάι . Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είναι δυνατό να μοιάζουν αυτός και ένα χελιδόνι.

- ΄΄ Όπως κι εσύ, έτσι εγώ είμαι πολύ μακριά από το σπίτι μου. Δεν στεναχωριέμαι, όμως! Πες μου γιατί κλαις. ΄΄

Το  αγόρι κοίταξε  το μαγικό πουλί , ένα   μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα μάτια του   και τελικά άρχισε να μιλάει. Στην αρχή δειλά και σιγά και έπειτα γρήγορα και παραστατικά. Έμαθε το χελιδόνι την ιστορία του…

Ο πόλεμος είναι τρομερό πράγμα. Και  ο Νικολάι το έμαθε μόνος του, όταν ξαφνικά καταστράφηκε το σπίτι του στην Ουκρανία από τους βομβαρδισμούς. Όταν έπρεπε να φύγει  μαύρη νύχτα από το χωριό όπου έμενε όλη τη μικρή ζωή του. Έγινε  κακός χαμός και σ'αυτό το χάος έχασε τους γονείς  και τα αδέρφια του ...Ξαφνικά  άκουσε κάποιο δυνατό και πρωτόγνωρο  θόρυβο…. οι βόμβες….. Οι βόμβες έσκαγαν η μία μετά την άλλη.  Φοβήθηκε πολύ, δεν κατάλαβε το παιδί τι έγινε. Δεν έβλεπε σχεδόν τίποτα, γιατί  το πρόσωπό του ήταν όλο δάκρυα και στάχτη. Δεν άκουγε τίποτα  εκτός από φασαρία στα αυτιά του. Τα μάτια του είχαν κοκκινίσει και έκαιγαν. Μπόρεσε να διακρίνει  μέσα στο σκοτάδι ότι όλοι οι άνθρωποι έτρεχαν κάπου. Ο μεγάλος φόβος τον έκανε και εκείνον  να τρέχει   πέρα, πέρα,  χωρίς να καταλαβαίνει πού πρέπει να πάει.
  Έπρεπε να τρέχει με άλλους ανθρώπους -  άγνωστους-   στο δρόμο προς τα σύνορα. Και έτσι τώρα ήτανε στη Ρωσία, χωρίς τους συγγενείς του και  φυσικά χωρίς  καμία ιδέα τι πρέπει να κάνει.

Το χελιδόνι δεν μπορούσε να αφήσει το παιδί έτσι μόνο του. ΄΄ Κάτι πρέπει να κάνω και γρήγορα. Είναι τόσο στενοχωρημένο αυτό το γλυκό αγόρι . Τι μεγάλα προβλήματα  δημιουργούν μερικοί ανόητοι σε τέτοια πλάσματα! ΄΄. Έκανε μία  γρήγορη στροφή γύρω από την πλατεία …βρήκε  αυτό που έψαχνε … και ξαναπέταξε προς το αγόρι.

— ΄΄   Μην στεναχωριέσαι, θα σε βοηθήσω ! ΄΄

—    ΄΄ Μα πώς;  Είμαι μόνος μου και δεν ξέρω κανέναν σ’ αυτήν την άγνωστη χώρα !΄΄

—    ΄΄ Μη φοβάσαι !΄΄

Το χελιδόνι έκατσε στον ώμο του μικρού…. πλησίασαν σε ένα κτίριο πιο κάτω….   ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ  μπόρεσε να διαβάσει ο μικρός μαθητής! Τα κατάφερε με τα γράμματα , μα τι σήμαινε πρόσφυγας… πρώτη φορά το άκουγε. Ο νέος του φίλος κατάλαβε την απορία του ΄΄  Άνθρωποι σαν και εσένα , μικρούλη μου, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους λόγω του πολέμου και να τρέξουν να σωθούν χάνοντας πολλές φορές τις οικογένειές τους! Εδώ στο κέντρο αυτό   προσφέρεται  βοήθεια.΄΄

Πράγματι εκεί βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι που βρήκαν άσυλο στη γειτονική  χώρα. Μεγάλες  εκτείνονταν οι σειρές των προσφύγων στους οποίους έδιναν φαγητό. Πιο πέρα  άλλοι  προσπαθούσαν να οργανώσουν στέγαστρα όπου θα μπορούσαν να ζουν προσωρινά.

Το παιδί  άρχισε να ανησυχεί λιγότερο, αλλά ακόμα ήταν μόνος με αυτό το μυστήριο χελιδόνι. ΄΄Ευτυχώς που είναι και αυτό΄΄ σκέφτηκε μέσα του ΄΄   Δε θα άντεχα άλλο μόνος μου.  Περίεργο πράγμα που μιλάει αλλά από την άλλη ευτυχώς !΄΄

Ξαφνικά άκουσε μια πολύ γνώριμη φωνή: "  Νικολάι, αγόρι μου!" "Μάμα;"  Δεν μπορούσε να  το πιστέψει! Ο πατέρας και η μητέρα του και πίσω τα αδέρφια του  έτρεχαν προς το μέρος του. Και μετά … αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα χαράς.  Τότε  ο μικρός μας ήρωας με φωνή πνιγμένη αναστέναξε: "Γιατί μαμά;... Γιατί το κάνουν αυτό;" Και η μητέρα που δεν είχε καμία απάντηση, τύλιξε μέσα στην αγκαλιά της τον μικρό... Ήτανε πάλι  μαζί! .  Αυτό είχε προς το παρόν σημασία!
 Το χελιδόνι τούς έβλεπε και ήτανε τόσο ευτυχισμένη όσο δεν ήτανε ποτέ. Αλλά υπήρχε ακόμα ένα πράγμα που έπρεπε να λυθεί…

Έπρεπε να μείνουν κάπου μέχρι να τελειώσει ο καταστροφικός πόλεμος στην πατρίδα τους. Αλλά οι γονείς ήξεραν την απάντηση. Ήθελαν να πάνε στην γιαγιά του  Νικολάι που έμενε σε μια πόλη μακριά από τα σύνορα.   Τώρα όλη η  οικογένεια ενωμένη πάλι  μπορούσε να συνεχίσει τον δρόμο της . Δρόμος δύσκολος! Τουλάχιστον, όμως, ήταν πάλι όλοι μαζί.

- ΄΄ Καλή τύχη !΄΄  -  είπε το χελιδόνι στον  νέο της φίλο .

- ΄΄ Ευχαριστώ πολύ ΄΄ - απάντησε ο χαρούμενος πια μικρός .΄΄ Πού  κατευθύνεσαι τώρα; ΄΄

- ΄΄ Εκεί, όπου χρειάζεται η βοήθειά μου...΄΄- είπε η  Χελιδόνα και πέταξε στον ουρανό όπου εμφανιζόταν ο ήλιος και ας χιόνιζε….