Το "παρασκήνιο" από τη Μόσχα

Το ΄΄ παρασκήνιο ΄΄ της κάρτας από τη Μόσχα

 

Οι φοιτητές και των δυο πανεπιστημίων   ενημερώθηκαν για την ιδέα της σκυταλοδρομίας δημιουργικής γραφής στα ελληνικά δείχνοντας  ενθουσιασμό από την αρχή . Μέχρι την αποστολή της πρώτης κάρτας από τον κ.  Ηλιόπουλου κάναμε μια γενική συζήτηση για τη μετανάστευση  και το προσφυγικό  Οι φοιτητές κατέθεσαν τις όποιες εμπειρίες είχαν και συζητήσαμε και την τρέχουσα επικαιρότητα τη σχετική  με τη Σύρια. Η όλη διαδικασία βοήθησε πολύ  και στον  εμπλουτισμό  του λεξιλογίου των φοιτητών πάνω σε αυτή τη θεματική.

 Συμφωνήσαμε κάθε πανεπιστήμιο  να δημιουργήσει μια κάρτα και στη συνέχεια να τις ενώσουμε σε μία.

        Όταν έφτασε η πρώτη κάρτα και περισσότερες οδηγίες, κάναμε ακόμα μια συζήτηση για  τη δημιουργική γραφή. Στον πινάκα σχηματίσαμε σιγά σιγά έναν χάρτη με τα υλικά της κάθε ιστορίας ( ήρωας, προέλευση , ηλικία, κατάσταση κτλ ). Είχε ενδιαφέρον πολύ ότι οι φοιτητές  συνεργάζονταν για να πλάσουν έναν αληθοφανή ήρωα. Δόθηκε ένα χρονικό όριο μέσα στο οποίο η κάθε  ομάδα συναντιόταν χωρίς την παρουσία μου  για να δουλέψει την ιστορία της.

      Όταν δημιουργήθηκαν οι κάρτες τους , κάθε ομάδα επέλεξε έναν αντιπρόσωπο που βρέθηκε με τον αντιπρόσωπο της άλλης ομάδας και ένωσαν τις δύο κάρτες σε μία ιστορία κρατώντας από κάθε κάρτα τα καλύτερα στοιχεία. Στη συνέχεια το αποτέλεσμα στάλθηκε σε όλους. Έκαναν κάποιες παρατηρήσεις και προτάσεις και το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που ανεβάζουμε εδώ.

     Σίγουρα η όλη διαδικασία ήταν πολύ δημιουργική και ωφέλιμη. Μου έκανε εντύπωση που και οι δυο ομάδες φαντάστηκαν το χελιδόνι ως θηλυκό μεταφέροντας το γραμματικό γένος της λέξης από τη γλώσσα τους και ότι επέλεξαν αγόρι για ήρωα της ιστορίας τους. Σε ένα σημείο γράφουν ΄΄μάμα΄΄ όπως είναι στη γλώσσα τους  και όχι ΄΄μαμά΄΄  δίνοντας έτσι  μία μικρή λεπτομέρεια αληθοφάνειας και για αυτό δεν το αλλάξαμε.

Συνολικά, θεωρώ ότι κατανόησαν ιδιαίτερα το μήνυμα του συγγραφέα και της κυρίας Συντονίστριας ότι η ιστορία πρέπει να έχει μέσα την έννοια της ελπίδας.

Μαρούλης Διονύσιος

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΡΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΣΧΑ

ΕΝΑ ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΣΤΑ ΚΡΥΑ…….

Το χελιδόνι πετούσε ψηλά στον  ουρανό  και τον θαύμαζε νιώθοντας ήδη  ότι κάπου χρειάζεται η βοήθειά της. Αλλά ποιος  να τη θέλει; Ακόμα δεν μπορούσε να καταλάβει.

 Ξαφνικά ένιωσε κρύο. Κατέβηκε πιο χαμηλά και είδε μια θέα που το εντυπωσίασε πολύ. Όλη η γη ήταν σκεπασμένη με χιόνι και πάγο. Οι νιφάδες έπεφταν από τον  ουρανό. Οι άνθρωποι φορούσαν πολύ ζεστά ρούχα για να μην κρυώνουν και βιάζονταν να πάνε στα σπίτια τους. Τότε το χελιδόνι κατάλαβε ότι αυτή η χώρα ήταν η Ρωσία στα  μέσα του Δεκέμβρη.

Αν και ήταν  ένα  χελιδόνι, δεν γκρίνιαξε για το κρύο. Έπρεπε να κάνει υπομονή μέχρι να ανακαλύψει τη νέα της αποστολή. Και τότε πετώντας όλο και πιο χαμηλά το χελιδόνι  μας είδε ένα αγόρι που περπατούσε σιγά σιγά στον δρόμο. Πλησίασε πιο κοντά και είδε το παιδάκι  να κλαίει . Ένιωσε τη θλίψη του και είπε στον εαυτό του  ΄΄ Έφτασα! Αυτός ο μικρός   θα είναι ο νέος μου φίλος.΄΄

 Πάνω από το κεφάλι του αγοριού  έλαμψε ένα λευκό φτερό!  Έκπληκτο  το αγοράκι τρόμαξε στην αρχή που ένα χελιδόνι το πλησίασε τόσο πολύ..

- ΄΄Πώς σε λένε;΄΄- τον ρώτησε   .

- ΄΄Με λένε Νικολάι. Και εσένα πώς  σε λένε;΄΄ ρώτησε  κοιτώντας ο μικρούλης όλο και με μεγαλύτερη απορία και σταματώντας να κλαίει. Δεν  είχε δει ποτέ  χελιδόνι να μιλάει!

- ΄΄Εγώ είμαι  η Χελιδόνα΄΄ . Πετάω όπου  με χρειάζονται  και κάνω φίλους σε ολόκληρο τον  πλανήτη! Κι εμείς θα γίνουμε φίλοι σιγά σιγά, το νιώθω.΄΄

- ΄΄Μα πώς …΄΄-  σιγοψιθύρισε ο Νικολάι . Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι είναι δυνατό να μοιάζουν αυτός και ένα χελιδόνι.

- ΄΄ Όπως κι εσύ, έτσι εγώ είμαι πολύ μακριά από το σπίτι μου. Δεν στεναχωριέμαι, όμως! Πες μου γιατί κλαις. ΄΄

Το  αγόρι κοίταξε  το μαγικό πουλί , ένα   μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα μάτια του   και τελικά άρχισε να μιλάει. Στην αρχή δειλά και σιγά και έπειτα γρήγορα και παραστατικά. Έμαθε το χελιδόνι την ιστορία του…

Ο πόλεμος είναι τρομερό πράγμα. Και  ο Νικολάι το έμαθε μόνος του, όταν ξαφνικά καταστράφηκε το σπίτι του στην Ουκρανία από τους βομβαρδισμούς. Όταν έπρεπε να φύγει  μαύρη νύχτα από το χωριό όπου έμενε όλη τη μικρή ζωή του. Έγινε  κακός χαμός και σ'αυτό το χάος έχασε τους γονείς  και τα αδέρφια του ...Ξαφνικά  άκουσε κάποιο δυνατό και πρωτόγνωρο  θόρυβο…. οι βόμβες….. Οι βόμβες έσκαγαν η μία μετά την άλλη.  Φοβήθηκε πολύ, δεν κατάλαβε το παιδί τι έγινε. Δεν έβλεπε σχεδόν τίποτα, γιατί  το πρόσωπό του ήταν όλο δάκρυα και στάχτη. Δεν άκουγε τίποτα  εκτός από φασαρία στα αυτιά του. Τα μάτια του είχαν κοκκινίσει και έκαιγαν. Μπόρεσε να διακρίνει  μέσα στο σκοτάδι ότι όλοι οι άνθρωποι έτρεχαν κάπου. Ο μεγάλος φόβος τον έκανε και εκείνον  να τρέχει   πέρα, πέρα,  χωρίς να καταλαβαίνει πού πρέπει να πάει.
  Έπρεπε να τρέχει με άλλους ανθρώπους -  άγνωστους-   στο δρόμο προς τα σύνορα. Και έτσι τώρα ήτανε στη Ρωσία, χωρίς τους συγγενείς του και  φυσικά χωρίς  καμία ιδέα τι πρέπει να κάνει.

Το χελιδόνι δεν μπορούσε να αφήσει το παιδί έτσι μόνο του. ΄΄ Κάτι πρέπει να κάνω και γρήγορα. Είναι τόσο στενοχωρημένο αυτό το γλυκό αγόρι . Τι μεγάλα προβλήματα  δημιουργούν μερικοί ανόητοι σε τέτοια πλάσματα! ΄΄. Έκανε μία  γρήγορη στροφή γύρω από την πλατεία …βρήκε  αυτό που έψαχνε … και ξαναπέταξε προς το αγόρι.

— ΄΄   Μην στεναχωριέσαι, θα σε βοηθήσω ! ΄΄

—    ΄΄ Μα πώς;  Είμαι μόνος μου και δεν ξέρω κανέναν σ’ αυτήν την άγνωστη χώρα !΄΄

—    ΄΄ Μη φοβάσαι !΄΄

Το χελιδόνι έκατσε στον ώμο του μικρού…. πλησίασαν σε ένα κτίριο πιο κάτω….   ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ  μπόρεσε να διαβάσει ο μικρός μαθητής! Τα κατάφερε με τα γράμματα , μα τι σήμαινε πρόσφυγας… πρώτη φορά το άκουγε. Ο νέος του φίλος κατάλαβε την απορία του ΄΄  Άνθρωποι σαν και εσένα , μικρούλη μου, οι οποίοι αναγκάστηκαν να αφήσουν την πατρίδα τους λόγω του πολέμου και να τρέξουν να σωθούν χάνοντας πολλές φορές τις οικογένειές τους! Εδώ στο κέντρο αυτό   προσφέρεται  βοήθεια.΄΄

Πράγματι εκεί βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι που βρήκαν άσυλο στη γειτονική  χώρα. Μεγάλες  εκτείνονταν οι σειρές των προσφύγων στους οποίους έδιναν φαγητό. Πιο πέρα  άλλοι  προσπαθούσαν να οργανώσουν στέγαστρα όπου θα μπορούσαν να ζουν προσωρινά.

Το παιδί  άρχισε να ανησυχεί λιγότερο, αλλά ακόμα ήταν μόνος με αυτό το μυστήριο χελιδόνι. ΄΄Ευτυχώς που είναι και αυτό΄΄ σκέφτηκε μέσα του ΄΄   Δε θα άντεχα άλλο μόνος μου.  Περίεργο πράγμα που μιλάει αλλά από την άλλη ευτυχώς !΄΄

Ξαφνικά άκουσε μια πολύ γνώριμη φωνή: "  Νικολάι, αγόρι μου!" "Μάμα;"  Δεν μπορούσε να  το πιστέψει! Ο πατέρας και η μητέρα του και πίσω τα αδέρφια του  έτρεχαν προς το μέρος του. Και μετά … αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα χαράς.  Τότε  ο μικρός μας ήρωας με φωνή πνιγμένη αναστέναξε: "Γιατί μαμά;... Γιατί το κάνουν αυτό;" Και η μητέρα που δεν είχε καμία απάντηση, τύλιξε μέσα στην αγκαλιά της τον μικρό... Ήτανε πάλι  μαζί! .  Αυτό είχε προς το παρόν σημασία!
 Το χελιδόνι τούς έβλεπε και ήτανε τόσο ευτυχισμένη όσο δεν ήτανε ποτέ. Αλλά υπήρχε ακόμα ένα πράγμα που έπρεπε να λυθεί…

Έπρεπε να μείνουν κάπου μέχρι να τελειώσει ο καταστροφικός πόλεμος στην πατρίδα τους. Αλλά οι γονείς ήξεραν την απάντηση. Ήθελαν να πάνε στην γιαγιά του  Νικολάι που έμενε σε μια πόλη μακριά από τα σύνορα.   Τώρα όλη η  οικογένεια ενωμένη πάλι  μπορούσε να συνεχίσει τον δρόμο της . Δρόμος δύσκολος! Τουλάχιστον, όμως, ήταν πάλι όλοι μαζί.

- ΄΄ Καλή τύχη !΄΄  -  είπε το χελιδόνι στον  νέο της φίλο .

- ΄΄ Ευχαριστώ πολύ ΄΄ - απάντησε ο χαρούμενος πια μικρός .΄΄ Πού  κατευθύνεσαι τώρα; ΄΄

- ΄΄ Εκεί, όπου χρειάζεται η βοήθειά μου...΄΄- είπε η  Χελιδόνα και πέταξε στον ουρανό όπου εμφανιζόταν ο ήλιος και ας χιόνιζε….

Η κάρτα από τη Βουλγαρία

Το άσπρο φτερό

Αγαπημένε μου αδελφέ Ναδίρ,

Η κυρία Ζντράβκα μας είπε να γράψουμε ένα γράμμα σε κάποιον από την οικογένειά μας. Γι’ αυτό , γράφω σ ’εσένα.

Ξέρεις, όταν μου είπες να φύγω από τη Συρία με τους γείτονές μας, σκέφτηκα ότι θα έρθεις κι εσύ. Είμαι ακόμα πολύ θυμωμένη μαζί σου γι’ αυτό, αλλά θα είμαι καλό κορίτσι και θα σε συγχωρήσω που δεν ήρθες. Γιατί δεν ήρθες; Γιατί με άφησες μόνη μου; Ναδίρ,  πρέπει κι εσύ να έρθεις στη Βουλγαρία. Έχουν χιόνι εδώ (ακριβώς σαν τις ταινίες)!

Αλλά δεν πρέπει να βιαστείς. Άκουσα ότι κάποιοι άνθρωποι που προσπάθησαν να έρθουν εδώ χάθηκαν στη θάλασσα. Γι’ αυτό  πρόσεξε για να μην χαθείς κι εσύ. Αλλά και αν γίνει αυτό, σου υπόσχομαι ότι θα έρθω να σε βρω (ακριβώς όπως όταν παίξαμε κρυφτό στην αυλή του σπιτιού μας και στο πάρκο με τα ψηλά δέντρα). Μερικοί λένε ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν ήδη χαθεί. Θα πρέπει να με βοηθήσεις να τους βρούμε.

Εδώ είμαστε μόνο τα παιδιά που οι γονείς τους έχουν χαθεί και οι δασκάλες μας. Τα καινούργια παιδιά που έρχονtαι είναι όλα κλαψιάρικα. Κλαίνε κάθε βράδυ, αλλά εγώ δεν κλαίω, γιατί ξέρω ότι θα με κορόιδευες, είμαι μεγάλο κορίτσι εγώ…κάνω κουράγιο και υπομονή….έτσι δεν μου είπες όταν με φίλαγες πριν ξεκινήσω για τον άγνωστο δρόμο;

Τώρα, θέλω να σου πω για την κυρία Ζντράβκα. Είναι η καλύτερη δασκάλα που είχα ποτέ! Χθες μας πήρε να πάμε βόλτα στο Πλόβντιβ (είναι η πόλη που ζούμε). Είναι τόσο μεγάλη! Είναι δύο και τρεις φορές το μικρό χωριό μας!!! Και υπάρχουν τόσα πολλά φώτα παντού. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι λέει ο κόσμος. Και αυτός είναι ο λόγος που έχουμε την κυρία Ζντράβκα. Αυτή μας διδάσκει τα πάντα. Μας λέει ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί και ξεχωριστοί, όλοι αξίζουμε την αγάπη και τη φροντίδα.

Και η κυρία Ζντράβκα μας αγαπάει πραγματικά κι εγώ το καταλαβαίνω. Το καταλαβαίνω από τα μάτια της που δακρύζουν όταν μας βάζει να μιλάμε για τη Συρία. Είναι πολύ σημαντικό λέει να μην ξεχνάμε τον τόπο μας αλλά να τον θυμόμαστε όμορφο όπως ήταν τότε. Μας λέει κι άλλα πράγματα, για τους ανθρώπους, για τη φύση, για τα ζώα, μας μιλάει για τη ζωή, μας λέει πόσο σημαντικό είναι να βοηθάει ο ένας τον άλλο. Γι΄ αυτό κι αυτή βοηθάει εμάς να μεγαλώσουμε, να ξεχάσουμε τον πόλεμο και να τα καταφέρουμε να ζήσουμε σε μια άλλη χώρα, με άλλους ανθρώπους, με άλλη γλώσσα, με άλλες συνήθειες. 

Αλλά αυτός δεν είναι ο λόγος που είναι η καλύτερη δασκάλα. Κάθε βράδυ μας λέει μια ιστορία για ύπνο. Χθες μας είπε για το χελιδόνι με το άσπρο φτερό. Είπε, αν το δούμε όλα τα όνειρά μας θα γίνουν πραγματικότητα. Ο Τζαμάλ (αυτός είναι ο καλύτερός μου φίλος) λέει ότι δεν την πιστεύει, αλλά νομίζω ότι η κυρία λέει την αλήθεια. . Ο Τζαμάλ φοβάται τους ανθρώπους, άνθρωποι σκότωσαν τους γονείς του και έμεινε μόνος του. Δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν παρά μόνο σε μένα. Κι εγώ προσπαθώ να του πω ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι κακοί. Λέει ότι είναι δυνατός αλλά εγώ το βράδυ τον ακούω που κλαίει. Του είπα να μιλήσει με την κυρία Ζντράβκα, του μιλάω κι εγώ κι αυτός σκύβει το κεφάλι και σκέφτεται. Μια φορά μου χάιδεψε το κεφάλι. μου είπε ότι του αρέσουν οι πλεξούδες μου και μου χαμογέλασε. Ήταν όμορφο το χαμόγελό του!

 Η δασκάλα μας κάνει πλεξούδες σε όλα τα κορίτσια. Είπε ότι τα δικά  μου μαλλιά είναι χρυσά σαν το σιτάρι που κάνουμε το ψωμί και τώρα τα παιδιά με φωνάζουν «ψωμί-κορίτσι».

Μεγάλε μου αδελφέ, σε παρακαλώ να έρθεις εδώ όσο πιο σύντομα μπορείς. Πριν από λίγο καιρό ένας άνθρωπος είπε στον Tζαμάλ ότι οι γονείς του δεν θα έρθουν γι’ αυτόν ποτέ…ότι πέθαναν κάπου σε κάποιο μέρος…. Φοβήθηκα όταν τον άκουσα να κλαίει όλη τη νύχτα.

Γι’ αυτό τώρα βγαίνω κάθε μέρα και ψάχνω το χελιδόνι με το άσπρο φτερό. Θέλω να του πω να σε φέρει εδώ. Φοβάμαι μόνη μου, φοβάμαι μήπως μου πουν και μένα ένα άσχημο νέο, φοβάμαι μήπως δεν σε ξαναδώ…..

Έλα εδώ γρήγορα.

Σ΄αγαπώ πολύ, ΄Aσα

Υστερόγραφο: Να μη χαθείς!

Το μάθημα τέλειωσε και τα παιδιά όλα έδωσαν τις επιστολές τους στην δασκάλα.

Η Άσα σηκώθηκε και πήγε κοντά στο παχουλό αγόρι.

Έλα , Tζαμάλ ας πάμε να βρούμε το χελιδόνι με το άσπρο φτερό! είπε η Άσα καθώς τον έσερνε έξω από την τάξη.

-Τα χελιδόνια έρχονται εδώ μόνο το καλοκαίρι, ψωμί-κορίτσι- γκρίνιαξε το αγόρι, αλλά το κορίτσι περπατούσε μπροστά, προσποιούμενη ότι δεν τον είχε ακούσει.

Έβαλαν τα μπουφάν τους και βγήκαν στη χιονισμένη αυλή. Ο Tζαμάλ και η Άσα σύντομα ξέχασαν τι έπρεπε να ψάξουν και άρχισαν να παίζουν με το χιόνι μέχρι που η δασκάλα τους φώναξε να μπουν μέσα. Το αγόρι πήγε  πρώτο. Μόλις έμεινε μόνη η Άσα κοίταξε γύρω της κρυφά πριν αρχίσει να φωνάζει:

-Κύριε χελιδόνι! Κύριε χελιδόνι! Θέλω τον μεγάλο αδελφό μου να έρθει εδώ! Τον λένε Ναδίρ και είναι από τη Συρία!!!

 Η Άσα ήξερε ότι τα παιδιά μέσα στην τάξη πιθανώς να γελούσαν μαζί της. Μετά από λίγο η κοπέλα έσκυψε κάτω στο χιόνι. Καυτά δάκρυα κύλισαν στα μάγουλά της.

-Θέλω τον αδελφό μου …Θέλω τον Ναδίρ. -μουρμούρισε- Θέλω την οικογένειά μου πίσω. Δεν θέλω να είμαι μόνη μου πια.

Η κοπέλα έλπιζε με όλη την μικρή καρδιά της ότι θα δει το λευκό πουλί.

Κάτι προσγειώθηκε στο κεφάλι της και αυτή πήδηξε πάνω από έκπληξη. Η  Άσα κοίταξε ψηλά και είδε την κυρία Ζντράβκα να της χαμογελάει. Το κοριτσάκι σκούπισε με μανία τα δάκρυα από το πρόσωπό της.

-Δεν έκλαιγα, κυρία- μουρμούρισε. Η δασκάλα κοίταξε μακριά …...

-Ας πάμε να του δώσουμε το γράμμα σου.- είπε.

-Να δώσουμε το γράμμα μου σε ποιον, κυρία; Ρώτησε η Άσα τρέμοντας από το κρύο. Η δασκάλα έδειξε με το χέρι της μακριά, προς το φράχτη. Εκεί στεκόταν ένα πουλί με άσπρο φτερό, σχεδόν αόρατο στο χιόνι.

- Αυτό σημαίνει ότι ο αδελφός μου θα επιστρέψει; - ρώτησε το κορίτσι και ακολούθησε την δασκάλα μέσα στο κτήριο.

-Αν το ελπίζεις και το εύχεσαι πολύ δυνατά, με όλη σου την καρδιά τότε ναι, θα έρθει- απάντησε η γυναίκα.

Ένα αγόρι ηλικίας κάτω των είκοσι με φθαρμένα ρούχα πλησίασε τα σύνορα. Η ταμπέλα μπροστά του έλεγε: «Βουλγαρία». Στην κορυφή της είδε ένα πουλί. Ένα χελιδόνι με άσπρο φτερό. Παραξενεύτηκε και πήγε κοντά του.  Στο στόμα του υπήρχε μια επιστολή, "στο μεγάλο μου αδελφό Ναδίρ» έλεγε ο φάκελος. Το αγόρι χαμογέλασε.

-Ήδη αισθάνομαι ευπρόσδεκτος εδώ.-μουρμούρισε πριν πάει στο σημείο ελέγχου.

 Το χτυποκάρδι του μεγάλωνε όσο πλησίαζε ….…θα περάσει άραγε; Θα καταφέρει να συναντήσει την Άσα ; 

Οι φύλακες τον κοίταξαν, κοίταξαν και τα χαρτιά του ,ήταν σοβαροί και αμίλητοι, η καρδιά του πήγαινε να σπάσει μέχρι να ακούσει το добре дошъл (καλώς όρισες)!!!! Πέρασε και κάθισε στην άκρη του δρόμου . Και τότε ο Ναδίρ θυμήθηκε, θυμήθηκε γιατί την είχε στείλει μακριά. Γιατί την έστειλε μακριά του, μακριά από τους φίλους και τους γείτονές τους. Τα 300€ που είχε δεν ήταν αρκετά για να πάνε μαζί και ήξερε αυτό που του είχε πει ο πατέρας του «οι αθώοι πρώτοι χάνουν τη ζωή τους σε καιρό πολέμου».  Ξανακοίταξε το γράμμα που κρατούσε κλειστό ακόμα στα χέρια του και μια ζεστή φωτιά άναψε μέσα του. Την είχε σώσει από τη φρίκη!! Ήταν μόνο θέμα χρόνου πριν να είναι ξανά μαζί!!!

Η προετοιμασία της κάρτας από τη Βουλγαρία

Η προετοιμασία της κάρτας στο Πλόβντιβ

Οι φοιτητές μας, στη διάρκεια της συνάντησής μας, ενημερώθηκαν για την ιδέα της σκυταλοδρομίας δημιουργικής γραφής στα ελληνικά.

Βρήκαν πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα και ξεκινήσαμε αρχικά με την οριοθέτηση του όρου «δημιουργική γραφή»

·         

     Τι είναι η δημιουργική γραφή

·         Ποια τα είδη της

·         Ποιος ο ρόλος του συγγραφέα

Στη συνέχεια, διαβάστηκαν οι οδηγίες και δόθηκαν εξηγήσεις ώστε να  γίνουν κατανοητά τα κύρια σημεία ενδιαφέροντος και ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η συγγραφή και θα κινηθεί η κάρτα.

Ακολούθησε συζήτηση για το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα. Αναπτύχθηκαν οι προβληματισμοί και οι ιδέες όλων ώστε να αποτελέσουν αφορμή για δημιουργική σκέψη και ερέθισμα συγγραφής.

Οι βιωματικές τεχνικές του καταιγισμού ιδεών και του παιχνιδιού ρόλων βοήθησαν στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων και στον εντοπισμό των βασικών σημείων που συνιστούν το θέμα.

Οι φοιτητές μας αισθάνθηκαν έτοιμοι να αποτυπώσουν δημιουργικά στα ελληνικά όλα εκείνα που συνθέτουν το θέμα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης μέσα από την κάρτα που σας στέλνουμε..

Η κάρτα από τη Γεωργία

Η κάρτα από την Γεωργία

Το ταξίδι συνεχιζόταν, η μία χώρα διαδεχόταν την άλλη, γιατί ένα νέο παιδί τον περίμενε και τον χρειαζόταν…

Το χελιδόνι με το άσπρο φτερό πήρε ουράνιο δρόμο άφησε ουράνιο δρόμο και κάποτε έφτασε στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Το άγαλμα της Μητέρας Γεωργίας (Kartlis Deda) δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο στο φτερωτό του ταξίδι. Η ολόλευκη γυναικεία μορφή των 20 μέτρων τράβηξε το βλέμμα του προς τα κάτω. Τότε ήταν που είδε το κάστρο Ναρικάλα και το δάσος. Θυμήθηκε αμέσως τα παραμύθια που είχε ακούσει από τους γονείς του:

«Μια φορά και έναν καιρό, πριν ακόμα το ένα φτερό σου γίνει άσπρο», συνήθιζε να λέει η μητέρα τυλίγοντάς τον στην αγκαλιά της «ένας μακρινός σου πρόγονος, ένα γεράκι, στάθηκε η αφορμή να ιδρυθεί μια πόλη (Tbilisi) κοντά στις θερμές πηγές (tbili) ενός δάσους».

Το χελιδόνι άρχισε να κατεβαίνει σιγά σιγά συγκινημένο από τη σκέψη ότι θα αντίκριζε από κοντά το μέρος των παιδικών του μύθων.

«Καλώς ήρθες ασπρόφτερο χελιδόνι» ακούστηκε μια φωνή, μόλις πάτησε το πόδι του στη γη. «Σε περίμενα. Είχε κίνηση ο ουρανός και άργησες;»

«Όχι… Ήταν ένα πανέμορφο ταξίδι. Είχα, όμως, πολλά να προλάβω, πριν έρθω» είπε το χελιδόνι και έστρεψε το βλέμμα να δει ποιος του μιλούσε.

Ήταν μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα, με ένα μαντήλι να σκεπάζει το κεφάλι της. Την ηλικία της δεν μπορούσε να την καταλάβει, τα ροζιασμένα χέρια της, όμως, που δειλά άπλωνε για ελεημοσύνη, έδειχναν ότι είχε ταλαιπωρηθεί στη ζωή.

«Είμαι η Ιρίνε. Αυτό το όνομα μου έδωσαν οι δικοί μου ελπίζοντας σε όμορφες ημέρες. Είμαι από το Σοχούμι. Εκεί βρίσκεται το σπίτι μου, οι φωτογραφίες των προγόνων μου, τα τέσσερα δέντρα που φυτέψαμε με τον άντρα μου, μόλις γεννήθηκαν τα παιδιά μας. Να έχουν μεγαλώσει άραγε ή μαράθηκαν; Όλο μου το βιος εκεί».

«Και εδώ τι κάνεις;» είπε το χελιδόνι ανοιγοκλείνοντας τις φτερούγες του.

«Εδώ βρέθηκα, γιατί άλλοι αποφάσισαν για μένα αυτή την τύχη, πρόσφυγας στην ίδια μου τη χώρα». Πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε. «Η ψυχή μου λαχταρά να αντικρίσει και πάλι το ουράνιο τόξο από το ψηλό παράθυρο του αρχοντικού μου, από εκεί που κάθε πρωί χαιρετούσα τον ήλιο. Τι δεν θα έδινα να μπορούσα για άλλη μια φορά να βρέξω τα πόδια μου στη θάλασσα του τόπου μου και να ξεπλύνω όλα τα βάσανα και τους καημούς. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη, όταν ζούσα εκεί! Όλος μου ο ιδρώτας έχει χαθεί και τώρα αναγκάζομαι να …».

Το άσπρο φτερό του χελιδονιού ακούμπησε απαλά τα ροζιασμένα χέρια της γυναίκας και η ψυχή της ζέστανε από την καλοσύνη του.

«Ας αφήσουμε τους δικούς μου καημούς. Τώρα χελιδόνι μου θέλω να με βοηθήσεις με κάποια από τα παιδιά αυτής της γειτονιάς. Δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη των μεγάλων, αυτά που έγιναν στη δική μου περίπτωση και σε τόσες άλλες, αυτά που οδήγησαν στον ξεριζωμό και έβαλαν απαγορευτικά στα σύνορα. Οι ιστορίες δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται, όταν έχουν πόνο. Μακάρι αυτό που δηλώνει το όνομά μου να γίνει πραγματικότητα και οι καλύτερες ημέρες στις οποίες ήλπιζαν οι γονείς μου να έρθουν. Κοίτα στο σημείο εδώ που βρισκόμαστε, στην παλιά πόλη, συνυπάρχει η ορθόδοξη εκκλησία, η συναγωγή, το τζαμί και η αρμένικη εκκλησία. Έρχονται η Σόπο, ο Ντάτο, ο Χεϊντάρ, και ο Ασότ για να προσευχηθούν στο δικό του Θεό ο καθένας. Συναντιούνται στην πλατεία αυτή κοντά στα ιαματικά λουτρά και δεν μιλούν, δεν χαμογελούν. Τα ματάκια τους φαίνονται θλιμμένα. Δεν γνωρίζει ο ένας το όνομα του άλλου. Ξένοι, από διαφορετικές πατρίδες, νιώθουν μοναξιά. Και όμως έχουν τόσα πράγματα κοινά! Δεν πρέπει χελιδόνι μου να αφήσουμε το φόβο των μεγάλων να απλωθεί στην καρδιά τους. Αν ο φόβος αυτός ριζώσει, νέοι πόλεμοι θα έρθουν, νέοι πρόσφυγες θα περιπλανηθούν».

«Έχεις δίκιο» είπε το χελιδόνι «Τα παιδιά είναι η ελπίδα μας για ένα λαμπερό αύριο. Οι πόλεμοι, οι εμπλοκές, τα πραξικοπήματα, οι συγκρούσεις, οι βομβαρδισμοί που παγώνουν τις καρδιές των ανθρώπων πρέπει να δώσουν τη θέση τους στο χαμόγελο».

Ξαφνικά το άσπρο φτερό του χελιδονιού έγινε ακόμα πιο φωτεινό, σχεδόν λαμποκοπούσε. «Έχω μια ιδέα» είπε «μέσα από το παιχνίδι θα προσπαθήσω να φέρω τα παιδιά κοντά, να γνωριστούν και να ακούσουν ο ένας την ιστορία του άλλου. Όταν ο πόνος μοιράζεται, η καρδιά μαλακώνει. Το βρήκα… Θα παίξουμε μπάλα!»

«Καλή ιδέα!» συμφώνησε η γυναίκα «Που θα βρεθεί όμως η μπάλα» είπε και ανασήκωσε λίγο το μαύρο μαντήλι για να δει με τα μικρά φοβητσιάρικα μάτια της.

«Έχε μου εμπιστοσύνη» είπε το χελιδόνι «Το παιχνίδι μόλις ξεκίνησε»!

Το χελιδόνι άρχισε να πετάει, όχι ψηλά στον ουρανό αλλά κοντά στα παιδιά. Φούσκωνε την κοιλίτσα του και τύλιγε του φτερούγες του σφιχτά στο σώμα του για να μοιάζει με ένα άσπρο μπαλόνι. Τα παιδιά άρχισαν να γελούν και να το ακολουθούν. Οι παιδικές φωνούλες άρχισαν να σμίγουν και σε λίγη ώρα τα τέσσερα παιδιά χωρίς να το καταλάβουν είχαν γίνει μια παρέα.

-Γεια, είμαι η Σόπο, οι γονείς μου είναι Πόντιοι. Μένω εδώ με τη γιαγιά μου. Αυτή μόνο με φωνάζει Σοφία και επιμένει να μου μιλάει ποντιακά. Οι γονείς μου εργάζονται στην Ελλάδα και μου λείπουν πολύ.

-Και εγώ είμαι ο Ντάτο, είμαι από το Ασντότ. Και εμένα στο σπίτι με λένε Δαβίδ. Συγνώμη, δεν μιλάω πολύ καλά ακόμα τα γεωργιανά και τα γράμματα αυτής της νέας γλώσσας, συνήθως, μου φαίνονται όλα ίδια! Όταν είμαι στενοχωρημένος, μου θυμίζουν μικρές μαύρες μουτζούρες (საკლ...) και όταν είμαι χαρούμενος, μου θυμίζουν νότες που έχουν φύγει μακριά από το πεντάγραμμο (ბ, გ, ჭ, დ).

-Και εμείς έχουμε έρθει από το Αζερμπαϊτζάν, είπε ο Χεϊντάρ. Είμαι εδώ με τους γονείς μου αλλά όλοι μας οι συγγενείς και οι φίλοι είναι στη Γκαντζά. Δεν έχω παρέες εδώ.

-Εμένα με λένε Ασότ. Και οι δικοί μου πρόγονοι, ήρθαν από μακριά. Έφυγαν πολύ βιαστικά από το Ερζερούμ. Αν και είναι εδώ όλη μου η οικογένεια, νιώθω τόσο μόνος, τόσο διαφορετικός.

Όλοι είχαν έρθει από άλλα μέρη. Όλοι είχαν μια άλλη πατρίδα για την οποία μιλούσαν τα τραγούδια των γονιών τους. Όλοι είχαν την ίδια ανάγκη για ένα χαμόγελο, για μια ζεστή κουβέντα στο νέο τόπο.

Τα παιδιά ανανέωσαν το ραντεβού τους. Σε λίγες μέρες θα βρίσκονταν πάλι εκεί. Η Σόπο μάλιστα υποσχέθηκε να φέρει ένα βιβλίο στο Ντάτο και να τον βοηθήσει να ξεχωρίσει τις μικρές μαύρες μουτζουρίτσες, να μπορέσει να τις τακτοποιήσει στο τετράδιό του και να ανακαλύψει την αρμονία τους.

Το χελιδόνι βλέποντας τα παιδιά να μοιράζονται τις ιστορίες τους κατάλαβε ότι ήρθε η ώρα να ανέβει και πάλι στον ουρανό και να πάει σε αλλά παιδιά που χρειάζονταν τη βοήθειά του.

«Σε ευχαριστούμε πολύ χελιδόνι» φώναξαν τα παιδιά κουνώντας τα χεράκια τους.

«Σε ευχαριστώ, φίλε μου», είπε και η γυναίκα.

Η αποστολή του χελιδονιού στη Γεωργία είχε τελειώσει… ή σχεδόν είχε τελειώσει. Έκανε ένα μεγάλο κύκλο, χάθηκε για λίγο στα γαλάζια σύννεφα και όταν ξαναφάνηκε, κάτι κρατούσε στο ράμφος του. Ήταν μια φωτογραφία που την ακούμπησε προσεχτικά δίπλα στη γυναίκα με το μαύρο μαντήλι. Ένα υπέροχο ουράνιο τόξο και τέσσερα μεγάλα δέντρα, καταπράσινα, φαίνονταν στο φόντο αυτής της φωτογραφίας. Ήταν από το σπίτι της γυναίκας στο Σοχούμι. Στο βάθος φαινόταν η θάλασσα του Εύξεινου Πόντου που λαμπίριζε.

«Ευχαριστώ πολύ για το πολύτιμο δώρο σου, ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!» είπε η γυναίκα και ένα δάκρυ της κύλισε στην άσπρη φτερούγα του χελιδονιού. «Αυτή τη φωτογραφία θα τη φυλάω σα φυλαχτό».

«Γεια σου καλό μας χελιδόνι» αναφώνησαν τα παιδιά με ένα στόμα. «Σε ευχαριστούμε πολύ για όλα».

Το χελιδόνι αποχαιρέτισε τους νέους φίλους του και άρχισε σιγά σιγά να χάνεται στον ουρανό…..

Το παρασκήνιο της Κάρτας από τη Γεωργία

Το παρασκήνιο της κάρτας της Γεωργίας/Τιφλίδας:

 Μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε η ώρα να παραθέσουμε την κάρτα της Γεωργίας. Το οδοιπορικό μας στη σκυταλοδρομία ήταν λίγο σκωτσέζικο ντους. 

Συνάντηση 1η : Ενθουσιασμός για το δημιουργικό ταξίδι της γραφής και αγωνία να παραλάβουμε την πρώτη κάρτα από το συγγραφέα. 

Συνάντηση 2η : Ανάγνωση του εισαγωγικού μέρους της ιστορίας που εστάλη από το συγγραφέα. Ενημερώθηκαν οι Φοιτήτριες για τις Τηλεδιασκέψεις που πραγματοποιήθηκαν. Δόθηκαν οι οδηγίες και το βασικό πλαίσιο, στο οποίο θα έπρεπε να κινηθούμε. Κατά τη συνάντηση διατυπώθηκαν πολλές απορίες και αποφασίστηκε να συνταχθεί πρόσκληση προς το διάσημο γεωργιανό συγγραφέα Λάσα Μπουγάζε. Χρειαζόμασταν βοήθεια για το δημιουργικό ταξίδι της γραφής. 

Συνάντηση 3η: Το εύρος της κάρτας μεταξύ 300- 1000 λέξεων μας φάνηκε μικρό και περιοριστικό. Οι φοιτήτριες είχαν τόσες πολλές ιδέες, παιδιά προσφύγων και οι ίδιες, και ήθελαν να συζητήσουμε για ΟΛΑ τα προβλήματα που συναντούν τα παιδιά των προσφύγων. Οι προσωπικές μαρτυρίες ατελείωτες. Η συνάντηση έκλεισε μόνο με καταγραφή των ιδεών και από την πλευρά μου με το άγχος, αν θα γράψουμε κάρτα ή μυθιστόρημα. 

Συνάντηση 4η: Σκοπός να προχωρήσουμε από τα γενικά που καταγράφτηκαν στην προηγούμενη συνάντηση στα ειδικά που θα επιλέγαμε για τη δική μας ιστορία. Φύγαμε από τη συνάντηση χωρίς ούτε καν να έχουμε καταλήξει στην ταυτοποίηση του ήρωα. Φύγαμε, όμως, γνωρίζοντας καλύτερα την πόλη που ζούμε, την ταυτότητα των φοιτητριών. Οι φοιτήτριες μάλιστα δέθηκαν περισσότερο ξεδιπλώνοντας τις οικογενειακές ιστορίες και τις προσωπικές τους εμπειρίες.

Συνάντηση 5η: Η ομάδα μας μικρότερη κατά ένα μέλος, γιατί μία φοιτήτρια πρόκειται να γίνει μανούλα και δεν μπορεί πλέον να έρχεται στις συναντήσεις. Μία άλλη φοιτήτρια έχει πρόοδο να γράψει και ειδοποίησε ότι δεν θα μπορέσει αυτή και μόνο τη φορά να έρθει και οι δύο μεταπτυχιακές μας φοιτήτριες πρέπει να ασχοληθούν με την εργασία τους. Ο χρόνος πιέζει αλλά…. η συνάντηση αναβάλλεται. 

Συνάντηση 6η: Οι διακοπές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς έφτασαν. Όλοι λίγο πολύ έχουν άλλα σχέδια….. Η συνάντηση αναβάλλεται. 

Συνάντηση 7η: Όλη η ομάδα επιτέλους συναντιέται (εκτός από τη μέλλουσα μανούλα). Δύσκολο πολύ να βάλουμε μία τάξη στις ιδέες. Άραγε πώς γράφεται μια ιστορία με πολλούς μαζί συγγραφείς; Σε εμάς χωρίς να το καταλάβουμε… Εκεί που είχαμε απελπιστεί ότι δεν θα μπορέσουμε να γράψουμε ούτε μία παράγραφο ήρθε η Κάρτα από την Αρμενία. Μας έλυσε το χέρι. Αρχίσαμε να δίνουμε μορφή και στις δικές μας ιδέες. Κάτι κάναμε σήμερα. 

Συνάντηση 8η: Σε αυτή τη συνάντηση τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα, αν και με κόπο βρήκαμε μια ώρα κοινή λόγω της εξεταστικής και των αυξημένων υποχρεώσεων που έχουμε όλοι αυτή την περίοδο. Η κάρτα μας έχει πάρει μία πρώτη μορφή. 

Συνάντηση 9η: Σήμερα είναι η συνάντηση με το γεωργιανό συγγραφέα. Η κάρτα έχει μεταφραστεί στα γεωργιανά και όλες οι ανασφάλειες έχουν έρθει στην επιφάνεια. Να δείξουμε την κάρτα; Μήπως πρέπει να αλλάξουμε αυτό που… ; Μήπως να … ; Η συνάντηση τελικά μας έδωσε μεγάλη χαρά, συνομιλήσαμε για το λογοτεχνικό έργο του Λάσα Μπουγάζε, εκφράσαμε απορίες για τη διαδικασία της συγγραφής. Με χαρά πληροφορηθήκαμε ότι μέσα στο 2017 το έργο του The Literature Express θα κυκλοφορήσει μεταφρασμένο στα ελληνικά. 

 Συνάντηση 10η: Σας παραθέτουμε την κάρτα μας. Η 10η συνάντησή μας δεν έχει γίνει αλλά θα γίνει, φυσικά για να μεταφέρω τις παρατηρήσεις σας στις φοιτήτριες αλλά και γιατί το ταξίδι μας στη δημιουργική γραφή θα συνεχιστεί…. Θέλουμε να ετοιμάσουμε μια νέα πρόσκληση, μια νέα δημιουργική συνάντηση στο Πανεπιστήμιο… Μόλις έχουμε νεώτερα, θα τα μοιραστούμε μαζί σας!

 Με εκτίμηση Δημοπούλου Γεωργία και οι φοιτήτριες του Πανεπιστημίου της Τιφλίδας.

Στο ράφι...

Σύντομα στο ράφι της βιβλιοθήκης μας θα βρείτε τους παρακάτω τίτλους:

Βιβλία που αναφέρονται στην προσφυγιά: 

   Δικαίου, Ελένη. Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά, εκδ.Πατάκης

   Ζέη, Άλκις. Ο θείος Πλάτων, εκδ. Μεταίχμιο

    Κοντολέων, Μάνος. Μια ιστορία του Φιοντόρ, εκδ. Πατάκης

  Παπαμόσχου, Η. Το γεφύρι της Ανατολής, εκδ. Πατάκης

  Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Λότη. Για την άλλη πατρίδα, εκδ. Πατάκης 

   Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Λότη. Ο μικρός αδερφός, εκδ. Πατάκης

   Πυλιώτου, Μαρία. Τα δέντρα που τρέχουν…, εκδ. Καστανιώτης 

   Σωτηρίου, Διδώ. Μέσα στις φλόγες, εκδ. Κέδρος  

   Τραγάκης, Στρατής. “Σαρακήνικο”, εκδ. Κέδρος  

   Χίου, Έλσα. Η νενέ η Σμυρνιά, εκδ. Καστανιώτης  

 Χριστοδούλου, Πάνος. Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές, εκδ. Κέδρος   

    Χωρεάνθη, Ελένη. Ένας ξένος στην οικογένειά μας,  εκδ. Παπαδόπουλος  

   Ψαραύτη, Λίτσα. Το διπλό ταξίδι, εκδ. Πατάκης

Βιβλία που αναφέρονται στη μετανάστευση:

Γρηγοριάδου-Σουρέλη, Γαλάτεια. Παιχνίδι χωρίς κανόνες, εκδ. Πατάκης

Δελώνης, Αντώνης. Ονειρεύομαι τη Ρουθ, εκδ. Άγκυρα

Ηλιόπουλος, Βαγγέλης. Καφέ αηδιαστικό μπαλάκι, εκδ. Πατάκης

Ηλιόπουλος Βαγγέλης. Κι οι ιστορίες μεταναστεύουν, εκδ. Πατάκης

Κλιάφα, Μαρία. Δύσκολοι καιροί για μικρούς πρίγκιπες, εκδ. Καστανιώτης

Κοντολέων, Μάνος. Δε  με  λένε  Ρεγγίνα … ΄Αλεχ  με  λένε, εκδ. Πατάκης 

Μουρίκη, Κατερίνα. Γκασμέντ ο φυγάς με τη φλογέρα, εκδ. Παπαδόπουλος

Μουρίκη, Κατερίνα. Αγάπη χωρίς σύνορα, εκδ. Πατάκη

Παιονίδου, Έλλη. Οι σειρήνες του Μανχάτταν, εκδ. Πατάκης

Παιονίδου, Έλλη. Το τραγούδι των Σειρήνων, εκδ. Πατάκης

Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Λότη. Λάθος κ. Νόιγκερ, εκδ. Πατάκης

Πυλιώτου, Μαρία. Τα δέντρα που τρέχουν, εκδ. Καστανιώτης

Σαραντίτη, Ελένη. Κάποτε ο κυνηγός… , εκδ. Καστανιώτης 

Σαρή, Ζωρζ.  Κρίμα κι άδικο, εκδ. Πατάκης

Τζώρτζογλου, Νίτσα. Τα σωφεράκια, εκδ. Πατάκης

Δημιουργία Δανειστικής Βιβλιοθήκης

Στοχεύοντας να δώσουμε ένα επιπλέον έναυσμα στους συμμετέχοντες της Σκυταλοδρομίας μας και για να προωθήσουμε τη φιλαναγνωσία στα ελληνικά, σχεδιάσαμε τη δημιουργία μιας δανειστικής βιβλιοθήκης με θέμα τη μετανάστευση και την προσφυγιά. 

Η βιβλιοθήκη θα εδρεύει στο Συντονιστικό Γραφείο και θα μπορεί να αποστέλλει/δανείζει για ένα χρονικό διάστημα τους τίτλους των βιβλίων της σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Ταυτόχρονα, θα αποτελεί και ένα κέντρο τεκμηρίωσης για την παιδική/εφηβική ελληνική λογοτεχνική παραγωγή πάνω στη συγκεκριμένη θεματική.

Για την ενίσχυση της βιβλιοθήκης έχει ζητηθεί η συνδρομή του Ελληνικού Τμήματος της IBBY (www.greekibby.gr).

Στην ενότητα ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ θα αναρτηθούν σύντομα οι τίτλοι των βιβλίων.

Οι προτάσεις σας για τον εμπλουτισμό της βιβλιοθήκης είναι ευπρόσδεκτες!

Καλή μας ανάγνωση!

Στο "παρασκήνιο" της Τιφλίδας

Ας μας συγχωρέσει η συνάδελφος και οι φοιτήτριες της από την Τιφλίδα, αλλά λόγω υπερβολικού φόρτου δουλειάς και διακοπών, δεν αναρτήσαμε την ενημέρωση που μας έστειλε...

Επειδή ποτέ δεν είναι αργά... ας απολαύσουμε το "παρασκήνιο" της Τιφλίδας:

Τιφλίδα 8 Δεκεμβρίου 2016

TSU Institute of Classical, Byzantine and Modern Greek Studies

Συνάντηση και ενημέρωση των Φοιτητριών

Συνάντηση και ενημέρωση των Φοιτητριών για τις Τηλεδιασκέψεις που πραγματοποιήθηκαν. Δόθηκαν οι οδηγίες και το βασικό πλαίσιο στο οποίο θα πρέπει να κινηθούν. Κατά τη συνάντηση διατυπώθηκαν οι ακόλουθες απορίες:

1.      Είναι δεσμευτικό το εύρος της κάρτας να κινηθεί μεταξύ 300- 1000 λέξεων ή θα μπορούσε η ιστορία να παρουσιαστεί και με περισσότερες λέξεις;

2.      Αν ο ήρωας/ ηρωίδα θα έχει για τόπο την Τιφλίδα της Γεωργίας, θα έχει την ιδιότητα του πρόσφυγα – μετανάστη τώρα (στο παρόν του, οπότε μιλάμε π.χ. για Απχάζιους πρόσφυγες ή μετανάστες που διαμένουν στη Γεωργία) ή μπορεί να υπήρξε πρόσφυγας- μετανάστης σε κάποια άλλη χώρα και τώρα να έχει επιστρέψει στην Τιφλίδα / Γεωργία (την πατρίδα του) με τα ανάλογα βιώματα και να παλεύει να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα;

3.      Μπορεί ο ήρωας / ηρωίδα να βρίσκεται και πάλι στην Ελλάδα, όπως η Φουαζέγια, ή το χελιδόνι με το άσπρο φτερό έχει ξεκινήσει το ταξίδι του για άλλες χώρες και αναγκαστικά το περιμένουμε να βοηθήσει τα παιδιά πρόσφυγες ή μετανάστες στη Γεωργία;

Κατά τη συνάντηση αποφασίστηκε από την καθηγήτρια και τις φοιτήτριες του τμήματος να συνταχθεί πρόσκληση προς το διάσημο γεωργιανό συγγραφέα Λάσα Μπουγάζε. Πρόκειται για έναν πολυμεταφρασμένο συγγραφέα, το έργο του οποίου έχει έντονες επιρροές από την αρχαία ελληνική λογοτεχνία. ( Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπουμε στο link https://en.wikipedia.org/wiki/Lasha_Bugadze). Ο κ. Λάσα Μπουγάζε αποδέχτηκε με χαρά την πρόσκλησή μας και τις επόμενες ημέρες θα έχουμε την τιμή να τον υποδεχτούμε στο Πανεπιστήμιο. Πιστεύουμε ότι η συνάντηση αυτή θα βοηθήσει στο ταξίδι της δημιουργικής γραφής. Αναμφίβολα θα ήταν μεγάλη χαρά και τιμή και ο κ. Ηλιόπουλος να μπορούσε να βρεθεί στη συνάντηση και να δώσει από κοντά τις συμβουλές του. Σημειωτέον ότι τα ερασιτεχνικά video που ετοίμασε ο κ. Ηλιόπουλος προβλήθηκαν στις φοιτήτριες, όπως επίσης παρουσιάστηκε και το βιογραφικό του συγγραφέα και το συγγραφικό του έργο.

 Παραθέτουμε την πρόσκληση που συντάχθηκε:

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Η καθηγήτρια Δημοπούλου Γεωργία και οι φοιτήτριες του Ivane Javakhishvili Tbilisi State University Σεχνιασβίλι Σαλώμη, Ναζαρετιάν Μαρίνα, Λάνα Ραμισβίλι, Άννι Κυριακόβι και Νάτια Μιντιασβίλι προσκαλούν το διάσημο γεωργιανό συγγραφέα Λάσα Μπουγάζε (ლაშა ბუღაძე – Lasha Bugadze) σε μια συνάντηση μαζί του στο κτίριο του Πανεπιστημίου στην αίθουσα της βιβλιοθήκης.  Σκοπός της πρόσκλησης είναι να γνωρίσουν οι φοιτήτριες του τμήματος τη γραφή του συγγραφέα, να συνομιλήσουν για το λογοτεχνικό του έργο και να εκφράσουν απορίες για τη διαδικασία της συγγραφής. Οι φοιτήτριες του τμήματος και η καθηγήτρια συμμετέχουν στο πρόγραμμα της δημιουργικής γραφής αφηγηματικού λόγου με τον τίτλο «1η Σκυταλοδρομία Δημιουργικής Γραφής στα Ελληνικά- The Swallow project». (Σας επισυνάπτουμε κάποια έγγραφα για επιπλέον ενημέρωσή σας).  Το πρόγραμμα συντονίζει το Συντονιστικό Γραφείο Εκπαίδευσης της Μαριούπολης σε συνεργασία με τον καταξιωμένο συγγραφέα παιδικών και εφηβικών λογοτεχνικών βιβλίων κ. Βαγγέλη Ηλιόπουλο. Πιστεύουμε ὀτι η γνωριμία με τον καταξιωμένο γεωργιανό συγγραφέα θα μας δώσει μεγάλη χαρά και συγχρόνως η συζήτηση θα βοηθήσει στο δικό μας ταξίδι της συγγραφής ώστε να εκπροσωπήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη χώρα της Γεωργίας. Παρακαλώ όπως δεχτείτε την πρόσκλησή μας.

Περιμένουμε τη συνέχεια...