Από την Αρμενία...

Επισκέφθηκε πολλές χώρες, και παντού βρήκε ένα παιδί, που τον περίμενε και τον χρειαζόταν. Και σε ένα από τα ταξίδια αυτά ο μικρός μας φίλος γνώρισε τον Ραφφί, που έμεινε στην Αρμενία. Εμείς, όμως, πρώτα θα γνωριστούμε με τον πατέρα του, από τον οποίο και θα μάθουμε την ιστορία.

Μια φορά ο ουράνιος δρόμος έφερε το χελιδόνι με το άσπρο φτερό στη Συρία. Ποτέ δεν είχε συναντήσει το χελιδόνι τέτοιο θέαμα: κατεστραμμένες πόλεις και χωριά, παρατημένα σπίτια και σχολεία. Τρόμαξε πολύ το χελιδόνι. "Μα πού είναι οι άνθρωποι; Γιατί τα σπίτια είναι κατεστραμμένα; Δεν μου αρέσει αυτός ο τόπος." Έκανε τους τελευταίους κύκλους πάνω σε μια μισοκαταστραμμένη πολυκατοικία και  εκεί που ήτανε να φύγει,  ξαφνικά από κάτω άκουσε μια μελωδία, πολύ όμορφη και λυπημένη. Καθισμένος στα σκαλιά, ήταν ένας άντρας που τραγουδούσε. Κρατούσε στα χέρια του κάτι άσπρο. Μαγεμένο από τη μελωδία, το χελιδόνι πια δεν ένιωθε κίνδυνο από αυτόν: κατέβηκε πιο χαμηλά και άρχισε να πετά σχεδόν δίπλα του. Ο άντρας τον πρωτοείδε όταν τελείωσε το τραγούδι του.

"Τί σε έφερε εδώ, ασπρόφτερο χελιδόνι; Εδώ δεν θα βρεις τίποτα, ούτε φαϊ, ούτε στέγη, ούτε τους φίλους σου. Πετά μακριά από δω και μην επιστρέψεις  ποτέ."

"Ήθελα πολύ να φύγω, αλλά με έφερε πίσω το τραγούδι σου”, είπε το χελιδόνι. “Moυ θύμησες εμένα, γιατί είσαι μοναχός όπως κι εγώ. Θέλω να μάθω την ιστορία σου. Γιατί είσαι εδώ, γιατί δεν έφυγες με τους άλλους; Δεν έχεις οικογένεια;"

Ο άντρας πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε: "Η ιστορία μου άρχισε εδώ, σε αυτή τη πολυκατοικία, όπου ήταν το σπίτι μου. Κάθε μέρα πήγαινα στη δουλειά, ξυπνώντας από τη μυρωδιά του καφέ που έφτιαχνε η γυναίκα μου. Έχω πολλές θερμές αναμνήσεις για τον τόπο αυτό: εδώ, στην αυλή έμαθε να καβαλάει  ποδήλατο ο γιος μου. Ήμασταν πολύ ευτυχισμένη οικογένεια, πριν  αρχίσει ο πόλεμος. Τότε τους έστειλα μακριά από εδώ, στην Αρμενία, όπου κάποτε ζούσαν οι παππούδες μου, κι εγώ έμεινα εδώ, για να προστατέψω τη πόλη μου. Μου λείπει πολύ ο γιος μου, τον υποσχέθηκα ότι θα επιστρέψει σπίτι πολύ σύντομα, αλλά δεν μπορώ να  κάνω τίποτα γι’αυτο  . Μερικές φορές, όταν δεν αντέχω τη θλίψη, τραγουδάω το νανούρισμα που τραγουδούσαμε  για αυτόν όταν ήταν πολύ μικρός , φαντάζοντας ότι είμαι δίπλα του.”

"Και η δική μου οικογένεια είναι πολύ μακριά από εδώ", είπε το χελιδόνι. " Τους παράτησα γιατί σκέφτομαι ότι είμαι ξεχωριστός. Έχω ειδικούς  στόχους στη ζωή μου: θέλω να βοηθάω τα παιδιά που βρίσκονται στη ξενιτιά, θέλω να γίνω ο φίλος τους για να ξεπεράσουμε μαζί τους φόβους που έχουν. Τώρα που έμαθα την ιστορία σου, θέλω πολύ να πάω στην Αρμενία και να βρω τον γιο σου, να τον παρηγορήσω και να πω ότι  σου λείπει  πολύ."

"Μα πόσο ελπίζω να το κανείς αυτό, χελιδόνι μου! Παρόλο που είσαι τόσο μικρό πουλάκι, η καρδιά σου είναι ακόμα μεγαλύτερη από τις ανθρώπινες καρδιές. Ευχαριστώ πολύ για τη καλοσύνη σου, ποτέ δεν θα σε ξεχάσω!" είπε ο άντρας, καθαρίζοντας τα δάκρυά του με άσπρο μαντήλι και αποχαιρετώντας το χελιδόνι, το οποίο είχε ήδη ανέβει πάνω στη στέγη της πολυκατοικίας.

"Γεια σου, κι εγώ δεν θα σε ξεχάσω!" είπε το χελιδόνι.  "Μα δεν μου είπες: πώς ονομάζεται ο γιος σου;"

"Τον λένε Ραφφί!", φώναξε ο άντρας.

"Ραφφί! Θα το κρατήσω στο μυαλό μου!", απάντησε το χελιδόνι, πέταξε πάνω και σύντομα εξαφανίστηκε στα σύννεφα.

Μετά από πολλές περιπέτειες το χελιδόνι με το άσπρο φτερό τελικά έφτασε στην Αρμενία, σε μια μικρή χώρα όπου δεν είχε πάει ποτέ. "Πρέπει να βρω τον Ραφφί: μα πού να τον ψάξω για να βρω;" σκεφτόταν το χελιδόνι.  Και έτσι, ακουμπισμένο στις σκέψεις, το χελιδόνι τριγύριζε για δύο μέρες. Στη τρίτη μέρα ήταν απελπισμένος και ήθελε να φύγει, αλλά ξαφνικά, περνώντας πάνω από ένα σχολείο, άκουσε μια γνωστή μελωδία. Ήταν το ίδιο τραγούδι που άκουσε από τα χείλη του άντρα στη Συρία.

Το παλικάρι που τραγουδούσε καθόταν στο σχολικό στάδιο μόνος του, κοντά του βρισκόταν ένα ποδήλατο. Ξαφνικά σταμάτησε να τραγουδάει και λαμπερά δάκρυα κύλησαν από τα μάτια του. Το χελιδόνι προσγειώθηκε αθόρυβα κοντά του, τον πλησίασε, και κάθισε στον ώμο του. Το αγόρι δεν τον φοβήθηκε: απλά τον κοίταξε ξαφνιασμένος με τα μεγάλα καστανά του μάτια.
"Πω πω! Μα πόσο μοιάζει με τον πατέρα του!" σκέφτηκε το χελιδόνι.

"Γεια σου", τον είπε το χελιδόνι.

"Γεια σου", είπε το αγόρι, κοιτάζοντάς τον με έκπληξη. "Ξέρω ότι τα χελιδόνια κανονικά φεύγουν στις θερμές χώρες. Εσύ γιατί είσαι εδώ; Μήπως έχεις χαθεί;"

"Όχι, δεν έχω χαθεί, είμαι εδώ γιατί συνάντησα τον πατέρα σου και μου είπε για σένα. Ήθελε πολύ να σου πω ότι είναι καλά και ακόμα προστατεύει το σπίτι σας και θα επιστρέψετε αμέσως όταν θα τελειώσει ο πόλεμος."

"Αλήθεια; Αχ, πόσο θα ήθελα κι εγώ να είμαι χελιδόνι για να πάω σπίτι..."

"Γιατί; Δεν σου αρέσει εδώ;"

Τα δάκρυα ξαναγέμισαν τα μάτια του: "Εδώ η ζωή δεν είναι το ίδιο. Τα πάντα είναι διαφορετικά. Θέλω τόσο πολύ τα πράγματα να επιστρέψουν όπως ήταν παλιά: να βρισκόμαστε στο σπίτι μας με τον μπαμπά, να πάω στο σχολείο, να συναντήσω τους φίλους μου, να κάνουμε αστεία, να χαζολογούμε μαζί. Θέλω να κάνουμε βόλτα στο πάρκο όπως παλιά, να καβαλάω ποδήλατο με τον πατέρα μου. Θέλω πίσω ό, τι είχα!" Συνέχισε, κοιτάζοντας στα μάτια του, "Πάντα μου φαίνεται, ότι δεν μπορώ να κάνω φίλους με τα παιδιά εδώ γιατί ξέρω ότι θα με συμπεριφερθούν αλλιώς, δεν θα είναι ειλικρινείς με μένα, γιατί είμαι ξένος. Φοβάμαι που είμαι ξένος." Ο Ραφφί συνέχισε :"Μα...είμαστε διαφορετικοί, πώς μπορεί να μην έχει σημασία ότι είμαι από άλλο μέρος; Ακόμα και τα αρμενικά μου είναι διαφορετικό, μερικές φορές οι άνθρωποι εδώ δεν καταλαβαίνουν όταν τους μιλάω, αυτό με μπερδεύει και εκνευρίζει. Και αρχίζω να φοβάμαι πάλι!"

"Ραφφί, δεν είσαι διαφορετικός, αυτά τα παιδιά δεν είναι διαφορετικά από σένα και τους φίλους σου από την Συρία. Εσείς, τα παιδιά είστε  ίδιοι! Εσείς μοιάζετε περισσότερο, όσο διαφορετικοί  και να είστε στην εμφάνισή σας, ακόμα και αν μένετε σε διάφορες άκρες του κόσμου, έτσι κι αλλιώς έχετε σχεδόν όμοια ενδιαφέροντα, όμοια όνειρα!" Το χελιδόνι συνέχισε, "Μην φοβάσαι Ραφφί, προσπάθησε να αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο και να μην φοβάσαι από τους ανθρώπους. Εμείς όλοι είμαστε οι κάτοικοι της Γης: κοντά ή μακριά, δεν έχει σημασία. Άνοιξε την καρδιά σου και θα δεις τις καρδιές των άλλων θα ανοίξουν επίσης, χαμογέλα, και θα δεις ότι ο κόσμος θα σε απαντήσει με το ίδιο! "

Ο Ραφφί άκουσε τα πάντα που του είπε το καλό χελιδόνι και ξαφνικά κατάλαβε, ότι κάτι άλλαξε στην καρδιά και στο μυαλό του. Ένιωσε κάτι τρυφερό και φωτεινό που  πέταξε και να μπήκε  μέσα στην ψυχή του. Εκείνη τη στιγμή είδε ότι κάποιο παιδί από τη γειτονιά τους καθόταν λίγο πιο πέρα και τον κοιτούσε αυτόν με έντονο βλέμμα, σα να ήθελε να πει κάτι. Χωρίς να το συνειδητοποιήσει, του κούνησε  το χέρι και  του χαμογέλασε.  Αυτός έκανε το ίδιο και τον πλησίασε.

Το χελιδόνι με το άσπρο φτερό κατάλαβε, ότι ο Ραφφι πια δεν θα είναι μοναχός, ότι από εδώ και πέρα θα έχει πολλούς φίλους, γιατί σταμάτησε να φοβάται και δε θα  νιώθει  πια ξένος.

Και άρχισε να ανεβαίνει, να πετάει πάνω, παίζοντας με το άνεμο και τα πολύχρωμα  φύλλα, που έσερναν όμορφο χορό στον αέρα.

Ο Ραφφί και ο νέος του φίλος τον αποχαιρετούσαν από κάτω: ο Ραφφί κουνούσε ένα άσπρο μαντήλι.

"Για σου, καλό  μου χελιδόνι, ελπίζω να  σε δω σύντομα! Και αν θα δεις τον πατέρα μου, πες τον ότι τον περιμένουμε εδώ, στην Αρμενία, για να χτίσουμε μαζί το καινούριο μας σπίτι!"

"Γεια σου Ραφφί, θα του πω τα πάντα! Τώρα πρέπει να πάω στα αλλά παιδιά που χρειάζονται  την βοήθεια μου. Και οπωσδήποτε θα τους πω την ιστορία σου!" φώναξε το χελιδόνι και σύντομα εξαφανίστηκε στα λευκά, βαμβακερά σύννεφα.