Από την Οδησσό...

  Μία ζεστή καλοκαιρινή μέρα στην ηλιόλουστη Οδησσό, η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού κατέκλυζε τον αέρα. Στο δεύτερο όροφο του παλιού Σοβιετικού σπιτιού, με τα παράθυρα ανοιχτά η Αγγελίνα έφτιαχνε φαγητό για τον αγαπημένο σύζυγό της και τα δύο της παιδιά,. Οι ακτίνες του ήλιου  έλουζαν το δωμάτιο και το τραγούδι των πουλιών συχνά την αποσπούσε από τις συνηθισμένες  της ασχολίες. Την ηρεμία του μεσημεριού διέκοψε ξαφνικά ο νευρικός ήχος του τηλεφώνου,. Η Αγγελίνα το σήκωσε με μια ανεξήγητη ανησυχία «Καλησπέρα σας» ακούστηκε μια κοφτή αντρική φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής «σας τηλεφωνώ από τον Καναδά, είμαι ο δικηγόρος του πατέρα σας, που δυστυχώς απεβίωσε χθες το βράδυ. Τα συλλυπητήριά μου κυρία μου .Σας πληροφορώ ότι είστε κληρονόμος μιας σεβαστής περιουσίας …για περισσότερες λεπτομέρειες θα επικοινωνήσω ξανά μαζί σας». Το τηλέφωνο έκλεισε απότομα και η Αγγελίνα έμεινε αποσβολωμένη να το κοιτά.

  «Πατέρα» φώναξε δυνατά , μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της. Πατέρα …πόσα χρόνια είχε να πει αυτή τη λέξη, από τότε που κοριτσάκι πέντε χρόνων έμεινε μόνη με τη μητέρα της στην Ουκρανία την περίοδο του Σταλινικού καθεστώτος, μετά την εξαφάνιση του πατέρα της χωρίς καμία ειδοποίηση, χωρίς ποτέ να μάθουν  γιατί τις εγκατέλειψε. Οι μνήμες άρχισαν να την κατακλύζουν , καθώς θυμόταν τον πατέρα της να επιστρέφει από τη δουλειά του, να την αγκαλιάζει με λατρεία και έτσι να κατευθύνονται προς το πιάνο και να παίζουν ώρες ατελείωτες.  Είχε χρόνια να ασχοληθεί με το  πιάνο , αλλά τώρα μια ανεξήγητη δύναμη οδηγούσε τα χέρια της να παίξουν την αγαπημένη μελωδία του πατέρα της

  Ξαφνικά σηκώθηκε απότομα και πήγε προς το παράθυρο .Τότε την προσοχή της τράβηξε ένα χελιδόνι, που ωστόσο ήταν τόσο διαφορετικό από άλλα …είχε ένα άσπρο φτερό… άσπρο ,το χρώμα που πάντα της έδινε ελπίδα!…και κάτι κρατούσε στο ράμφος του, έμοιαζε με φάκελο..τι να σήμαινε αυτό.Ξαφνικά τα βλέμματα της Αγγελίνας και του πουλιού συναντήθηκαν… η Αγγελίνα ένιωσε κάτι απόκοσμο , ήθελε να απομακρυνθεί από το παράθυρο, αλλά τα πόδια της είχαν καρφωθεί στο πάτωμα. Τότε κατάλαβε… μα ναι, το χελιδόνι ήταν η ψυχή του νεκρού πατέρα της.

  Το χελιδόνι πέταξε κοντά της και την κοίταξε με υγρά μάτια : - Μη φοβάσαι, δε θέλω το κακό σου…το αντΊθετο μαλιστα.

-          Μα εσύ έχεις τη φωνή του πατέρα μου, τη θυμάμαι τόσο καθαρά!Πώς είναι δυνατόν!Είναι αλήθεια αυτό που νιώθω, είσαι η ψυχή του ;

-          Ναι κόρη μου, αυτό το χελιδόνι μπροστά σου, είμαι εγώ. Μόνο έτσι μπόρεσα να πετάξω κοντά σου και να σου πω όλη την αλήθεια. Το άσπρο φτερό μου συμβολίζει την ελπίδα να με συγχωρήσεις..Είναι αργά πια γιαυτό άγγελέ μου;

-          Μα νομίζεις είναι τόσος εύκολο;Ξέρεις πόσες δυσκολίες πέρασα όταν έφυγες;Η μητέρα έπεσε βαριά άρρωστη και έπρεπε να δουλεύω όπου έβρισκα για να τα βγάλουμε πέρα. Ο κόσμος συχνά με περιφρονούσε και με αποκαλούσε ορφανό…εγώ βαθιά μέσα μου όμως ήξερα ότι κάπου υπήρχες και θα ξαναγυρνούσες..Για σχολείο ούτε λόγος, θέληση υπήρχε, όχι όμως χρόνος.Μόνο δουλειά και καθημερινή πάλη για επιβίωση.Έτσι η αγάπη μου για σένα σιγά σιγά μετατράπηκε σε μίσος και χιλιάδες αναπάντητα γιατί..γιατί αυτή η εγκατάλειψη..Ευτυχώς όταν μεγάλωσα βρέθηκε στο δρόμο μου ο σύζυγός μου που με τράβηξε από αυτή τη δυστυχία.

-          Τότε του χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη.. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι τότε δεν έφυγα με τη θέλησή μου, αλλά αναγκάστηκα να σας αφήσω …ήταν ένας παγερός Δεκέμβρης όταν ειδοποιήθηκα ξαφνικά από την αστυνομία να παρουσιαστώ ..αυτό ήταν , κατάλαβα ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για μένα …πήρα μαζί μου όσα χρήματα είχαμε με την ελπίδα να γλιτώσω …μάταια… το μόνο που κατάφερα ήταν να δωροδοκήσω τους αστυνομικούς ώστε να μην ενοχλήσουν εσάς.

-          Μα γιατί δεν μας ειδοποίησες και μας άφησες στο σκοτάδι;

-          Ούτε να σας ειδοποιήσω με άφησαν, η απόφαση ήταν άμεσος εκτοπισμός στη Σιβηρία. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού όμως μπόρεσα να πηδήξω από το τρένο και δραπέτευσα . Περπατούσα για μέρες μέσα στο κρύο ,ενώ η πείνα μου τρυπούσε τα σωθικά. Ευτυχώς σε κάποια χωριά από τα οποία περνούσα, οι άνθρωποι με συμπονούσαν  και μου έδιναν τροφή και κάποια χρήματα που με βοήθησαν να συνεχίσω το ταξίδι μου. Πάντα υπάρχουν σε όλο τον κόσμο άνθρωποι με μεγαλείο ψυχής που βοηθούν όσο μπορούν τους ανυπεράσπιστους και χτυπημένους από τη μοίρα πρόσφυγες .Ίσως και αυτοί να έχουν ζήσει ανάλογες καταστάσεις.

-          Μετά από κει πως συνέχισες;

-           Στη συνέχεια λοιπόν έφτασα στην Ουγγαρία και από εκεί για εργασία στον Καναδά. Στην αρχή τα πράγματα ήταν τόσο δύσκολα , καθώς δε γνώριζα τη γλώσσα και έτσι έπεσα πολλές φορές θύμα ρατσισμού. Οι φυλετικές διακρίσεις, η φτώχεια, η ταπείνωση, η απελπισία δυστυχώς είναι πιστοί σύντροφοι των προσφύγων . Προσωρινά ζούσα σε κοινόβιο σπίτι με ανθρώπους από  διαφορετικές χώρες και προσπαθούσαμε ο ένας να στηρίξει τον άλλο στον σκληρό δρόμο της προσφυγιάς . Τα χρήματα λιγοστά, η ανάμνησή σου καρφί στην ψυχή μου.. Ένα βράδυ όμως η τύχη μου άλλαξε. καθώς  παίζοντας πιάνο σ’ ένα  μπαρ, με άκουσε μια γυναίκα που στο μέλλον έγινε όχι μόνο η γυναίκα μου, αλλά και βασικός συναισθηματικός και οικονομικός υποστηρικτής μου και Μούσα μου. Έτσι κατάφερα και έγινα ξακουστός συνθέτης εδώ στον Καναδά.

-          Εμάς όμως μας ξέχασες έτσι απλά;

-          Όχι βέβαια… Χρόνια προσπαθούσα να σε βρω, αλλά καμία τύχη .Προφανώς αμέσως αλλάξατε σπίτι με τη μητέρα σου.

-          Ναι είναι αλήθεια..Πήγαμε σε ένα υπόγειο με λιγότερα χρήματα

-          Τα τελευταία χρόνια η αλήθεια είναι ότι ανακάλυψα που μένεις ,αλλά δεν είχα πια το θάρρος να επικοινωνήσω μαζί σου …πίστευα πως πλέον είναι αργά, φοβόμουν τόσο πολύ την απόρριψη Πόση δυστυχία θα έζησες όταν με πήραν μακριά σου .Η προσφυγιά είναι σκληρή κοριτσάκι μου, αλλά αυτά που ταλαιπωρούνται περισσότερο είναι τα παιδιά των προσφύγων που μένουν πίσω. Συχνά με ρωτούσαν γιατί οι μελωδίες μου είναι τόσο μελαγχολικές, γιατί ακούγεται τόσο οδυνηρά ο ήχος του βιολιού. Τους απαντούσα ότι αυτές οι μελωδίες είναι η παρηγοριά του πρόσφυγα  πατέρα που εκφράζει τα συναισθήματά του στην αγαπημένη του κόρη που οι συνθήκες ζωής και η προσφυγιά τους χώρισαν τόσο απρόσμενα και αναπάντεχα. Ούτε η δόξα, ούτε η αναγνώριση με  βοηθήσανε  να ολοκληρωθώ, γιατί πάντα μου έλειπε το άλλο κου μισό ..εσύ.

Η Αγγελίνα δεν μπορούσε πια να συγκρατήσει τα δάκρυά της :–Πόσα χρόνια χάσαμε , πόση αδικία στη ζωή μας…μα τι είναι αυτός ο φάκελος που κρατούσες στο ράμφος σου;

-Αυτή λοιπόν είναι η διαθήκη μου,ήσουν και είσαι η ζωή μου, οπότε όλα είναι πλέον δικά σου.  Αντίο άγγελέ μου , πρέπει πια να φύγω…ελπίζω τώρα που έμαθες την αλήθεια να με συγχωρέσεις ,έστω και τόσο αργά.»

   Το χελιδόνι έκανε τρεις κύκλους και πέταξε μακριά, αλλά τώρα όλα ήταν διαφορετικά. Η Αγγελίνα ένιωθε απελευθερωμένη, στο πνεύμα της κυριαρχούσε μια πρωτόγνωρη αγαλλίαση. Η μνήμη του πατέρα της είχε αποκατασταθεί στην ψυχή της, τα φαντάσματα του παρελθόντος έμοιαζαν σα να ανήκαν στη ζωή μιας άλλης .Έστω και τόσο αργά έμαθε την αλήθεια χάρη στο χελιδόνι με το άσπρο φτερό …η ημέρα που το συνάντησε ήταν και η ημέρα που ξαναγεννήθηκε.

Υπεύθυνη καθηγήτρια Ζείμπέκη Φιλιώ

Υπεύθυνη τμήματος  Σνιγκόβσκα Οκσάνα

Ονόματα φοιτητών

Ρομάσκο Ευγενία

Μαλινόβσκα Αναστασία

Πυρχ Αναστασία

Κουλτουνόβα Βλάντα

Σοκολόβα Άννα

Γιαροσλάβσκα Σβετλάνα

Περοσιάν Ανί

Τρίσκα Τατιάνα

Ζακαριάν Άννα

Νταγομίροβα Ελένη