Ένα μικρό δείγμα της ιστορίας από τη Μολδαβία. Το κέιμενο γράφει η δευτεροετής φοιτήτρια του τμήματος Ελληνικής Γλώσσας του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μολδαβίας, Cristina Ursu

Κυριευμένος από φόβο, κρυμμένος στο πράσινο πάπλωμα πάνω στο κρεβάτι, άκουγα τα γοργά βήματα των γονιών μου στο σαλόνι. Ο δυνατός θόρυβος της τηλεόρασης έκανε τα αυτιά μου να βουίζουν. 

Το φαλακρό δέντρο έξω από το παράθυρο περιτύλιγε τα κλαδιά του στη μαρκίζα και αντανακλούσε στο δωμάτιό μου τρομακτικές εικόνες. Αγκαλιάστηκα με τα παγωμένα μου χέρια, ακούοντας την αντήχηση του σκοταδιού που με παρέσυρε να κοιμηθώ.

Χωρίς τη θέλησή μου, η ματιά μου καρφώθηκε πάνω στο φλάουτο που μάζευε στις τρύπες του τις τελευταίες σταγόνες από το διάφανο φως του φεγγαριού. Ο παππούς μου μου το χάρισε σε μια επίσκεψη στην πόλη. Μου είπε να σφυρίσω σε αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο και να αφήσω να πετάξουν όλες τις στενοχώριες μαζί με τις μουσικές νότες του στο αέρα αυτού του άστατου κόσμου.

Όμως αυτός ο άνεμος ήταν κρύος και παρόλο που ήμουν κάτω από το πάπλωμα, ξεπάγιαζα πολύ. Οι γονείς μου τσακώνονταν σφοδρά. Ανάμεσα στις επιθετικές κραυγές τους η εκπομπή της τηλεόρασης σχολίαζε τα νέα της ημέρας: „Ο πρόεδρος της Μολδαβίας που  εκλέχτηκε σήμερα από την πλειοψηφία του λαού  επιβεβαίωνε ότι  η ανατολική πορεία της χώρας είναι πια προφανής…”.

Πλησίασα στην πόρτα, ανασηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και τους κοίταζα επίμονα μέσα από την κλειδαριά που μας χώριζε.

 (Συνεχίζεται...)